Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν

Ούτε οι 10 από αυτούς δε με ξέρουν
Μνήμες του παρελθόντος
και εφιάλτες
Μουσική στο τέρμα
Πόνος στο ρεύμα
Αναστεναγμός
Και συνεχίζουμε
τα πλήκτρα ακούγονται
παρά τη μουσική
τα πλήκτρα ακούγονται
δε με νοιάζει να έχουν νόημα τα λόγια
το μυαλό μου αδειάζω
αμαρτίες πετάω στο χώρο
αδειάζω το μυαλό μου
και γεμίζω εμπείριες
γεμίζω τη νύχτα
κανόνισα το μεθαύριο να ξεκινήσει όμορφα
παραδίνομαι στο σκληρό ροκ
και την ηλεκτρική κιθάρα
παραδίνομαι
αφήνομαι
πέφτω
βυθίζομαι
ακούω
νιώθω
μυρίζω
κι η ζωή μυρίζει όμορφα
και ο άστεγος στο δρόμο το ίδιο
δεν είναι βρώμικη η ζωή
ούτε αυτός είναι
ακούω ένα θάνατο στο Σαράγεβο
και πιστεύω
πιστεύω πως κάπου εδώ
μέσα σε αυτή τη μουσική
είναι κρυμμένη μια αλήθεια
κάπου εδώ
που πεθαίνει η λογική μου
και ανασταίνεται ο αναστενασμός μου
ανασταίνεται η αλήθεια μου
ανασταίνεται η συγγνώμη μου
πεθαίνω για λίγο
για να ξαναφτιάξω τον εαυτό μου
μια αιωνια μάχη
το πρόσωπό μου κολλημένο
πρωσηλλωμένο στην ίδια οθόνη
αριστερά ή δεξιά γυρνώντας
το ρυθμό της μουσικής χάνοντας
ό,τι κι αν γίνει
ό,τι κι αν χρειαστεί να γίνει
δε θα καταλάβει κανείς
ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω τι γράφω
κι όμως είμαι τόσο σίγουρος
πως τα λόγια αυτά θα βγάζουν ένα νόημα
όταν περάσει ένας χρόνος από το τώρα.
Ένας χρόνος και κάτι μήνες.
Γιατί αυτή τη στιγμή
αυτή η ίδια στιγμή
αυτή η στιγμή που μόλις πέρασε
είναι η στιγμή που γράφω
και σε αντίθεση με όταν γράφω συνήθως
τώρα δεν έχω αισθήματα
δεν έχω συναισθήματα
τίποτα να με θολώνει
ακούω
σκέφτομαι
επιλέγω
καταλήγω
μόνο για λίγο
ακούω
πιστεύω
σκέφτομαι
και καταλήγω να αγαπάω στο τέλος
καταλήγω να προστατεύω στο τέλος
ό,τι πιο ιερό
ό,τι πιο όμορφο
το μόνο που δε δέχτηκε την πρότασή μου
ποτέ μα ποτέ
παρά το γράμμα
παρά το ποίημα
δε δέχτηκε ποτέ
και αυτό θα προστατεύσω
ό,τι πιο όμορφο
ό,τι πιο εύθραυστο
ό,τι πιο....