Αφήνω την παράνοια

Δε στέκομαι εδώ
Βαδίζω και τρέχω
Δεν κάνω τον οδηγό
Μα αν χρειάζεται απέχω.

Λόγια τρελού
ή η αλήθεια ανθρώπου;
Υπάρχεις παντού
ή σε δημιούτγησα προς αποφυγήν κόπου;

Έχει όρεξη απόψε το μυαλό για παράνοια.
Να κρατήσει το Λόγο μα να αφήσει τη λογική.
Έξυπνη, υπέρτατη, αληθινή διάνια.
Εγώ, εσύ, εκείνος, όλοι μαζί.

Και θυμάμαι και τα λόγια της γιαγιάς μου
που μου έλεγε "Μη βάζεις μπροστά το "εγώ""
Και θυμάμαι και τον κόσμο όπως τον είδε η καρδιά της ματιάς μου
που μου έλεγε "Μην πεις σε κανέναν το "αγαπώ""

Κι όμως εγώ το είπα, με περάσαν για τρελό
έχυσα δάκρυ αφού σκορπίσαν στο μυαλό
πανικό. Φταίω εγώ; Κι αν χαθώ;
Γύρνα πίσω. Σε παρακαλώ...

ΥΓ: Πόσο μαγευτικό είναι το αποτύπωμα του μελανιού στο χαρτί...
Όσο κι εσύ...

---

Ο πραγματικός τίτλος είναι:
"Αφήνω την παράνοια(να κυριεύσει το μυαλό)".
Γιατί δεν το έγραψα πάνω-πάνω;
Γιατί έτσι θα χάναμε τη μαγεία να καταλάβουμε πόσο μπορούμε να παρεξηγήσουμε κάποια πράγματα όταν δεν τα ακούμε ολοκληρωμένα.
Αφήνω την παράνοια... Υποθέτει κανείς λοιπόν ότι ήμουν τρελός ή έκανα τρελά πράγματα και τελικά γιατρεύτηκα ή άρχισα να σκέφτομαι λογικά.
Αντίθετα, το ποίημα αυτό γράφτηκε ως προσπάθεια να μπω στην παράνοια για λίγο, να ξεκουράσω το μυαλό μου και χωρίς να χάσω τον Λόγο, να ξεχάσω τη λογική. Να ηρεμήσω. Να κοιμηθώ με όνειρα γλυκά...

Και τα κατάφερα...