Κοιμήσου και παρήγγειλα το μέλλον σου στην πόλη
καριέρα που θα ζήλευαν εχθροί και φίλοι όλοι
κοιμήσου και σου φύλαξα στην τράπεζα τα φράγκα
που θα σε κάνουν άνθρωπο, που θα σε κάνουν μάγκα.
Κοιμήσου και τα λάθη σου άλλοι θα τα πληρώνουν
αγγέλους θα λαδώσουμε πάντα να σε γλιτώνουν
κοιμήσου και παρήγγειλα ολάκερη τη γνώση
κι έναν δάσκαλο καλό στο κεφάλι να στη χώσει.
Κοιμήσου παλικάρι μου μη σκέφτεσαι το κρίμα
για το στρατό σου βάλαμε το πιο μεγάλο βύσμα
κοιμήσου και μη νοιάζεσαι αν ακούγονται οι πορδές σου
κοιμήσου εμείς φροντίσαμε και για τις διακοπές σου.
Κοιμήσου κι αν μπορείς να τρως όμως συγχρόνως
μην πάει χαμένος άδικα ο πολύτιμος σου χρόνος
κοιμήσου εμείς πληρώσαμε να μείνει το φεγγάρι
και τα κακά σου όνειρα νεράιδα να τα πάρει.
Κοιμήσου και στον ξύπνιο σου αν θέλεις να κοιμάσαι
θα ’μαστε τριγύρω σου ποτέ να μη φοβάσαι
κοιμήσου παλικάρι μου και μη πληρώνεις νοίκι
την τύχη σου θα δίνουμε πάντα σα χαρτζιλίκι.
Κοιμήσου και θα αλλάξουμε λίγο την προφορά σου
για όταν θα πας στα ξένα και για το ντοκτορά σου
κοιμήσου όσο πληρώνουμε τίποτα μη σε νοιάζει
όλα έχουν την τιμή τους τίποτα μη σε σκιάζει.
Κλείσε τα μάτια σου και τίποτα μη σε νοιάζει
κλείσε τα μάτια σου και μη μιλάς
κλείσε τα μάτια σου, ο κόσμος για σένα αλλάζει
κοιμήσου ήσυχος, αφού έχεις εμάς.
Κοιμήσου και στο γάμο σου θα γίνει νταβαντούρι
εμείς θα σου διαλέξουμε γυναίκα κελεπούρι
κοιμήσου και την πρώτη νύχτα αν είστε κουρασμένοι
εμείς θα σου την φέρουμε έτοιμη γκαστρωμένη.
Κοιμήσου είμαστε εδώ όλοι για το καλό σου
ο νους μας είναι συνεχώς στο ευαίσθητο μυαλό σου
κοιμήσου τώρα αγόρι μου για να βρεις την υγειά σου
και δεν θα σε ξυπνήσουμε νωρίς για την δουλειά σου.
Κοιμήσου ώρες πολλές φτιάξε και επιδερμίδα
και με γιατρούς θα διώξουμε την πρώτη σου ρυτίδα
κοιμήσου όλα τα κάναμε να φαίνονται μικρά
τα άλλα θα φροντίσουμε να φεύγουν βιαστικά.
Κοιμήσου στα στρωσίδια τα χρυσοκεντημένα
όσα σκεπάσαν την ψυχή σου στα διαλέξαμε ένα κι ένα
κοιμήσου όλου του κόσμου μην ακούς τον χαλασμό
με ξόρκια σε φυλάμε από κάθε πειρασμό.
Κοιμήσου πλάι στη χαρά εδώ κοντά λεβέντη
αφού εμείς σου στήσαμε το πιο μεγάλο γλέντι
κοιμήσου κι άραξε, χουζούρεψε, βολέψου
χωρίς εμάς που θα βρισκόσουνα για σκέψου.
Κοιμήσου γύρω σου τόσα φυλαχτά
τώρα κανείς δεν θα θυμάται ότι τα πήρες δανεικά
κοιμήσου και το άγχος σου απ’ έξω έχει μείνει
στο άγνωστο φροντίσαμε να μη σε παροτρύνει.
Κοιμήσου αφού ο ουρανός έχει πιο σκούρο χρώμα
γερνάς μα το νανούρισμα κοντά σου είναι ακόμα
κοιμήσου τώρα για τα καλά και άντε γεια σου
εμείς θα μεγαλώσουμε έτσι και τα παιδιά σου.
Ο δικτυακός φίλος pyro ήταν ένα παλικάρι που αν και δεν είχαμε γνωριστεί από κοντά πολλές φορές προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ήταν κι αυτός πολλά χρόνια στο ίδιο φόρουμ και από τη διάθεσή του θα μπορούσα να πω πως μόνο κακές προθέσεις δεν είχε και σίγουρα δεν ήταν παλιοχαρακτήρας. Η είδηση της αυτοκτονίας του στο ελληνικό στράτευμα έπεσε σαν βόμβα. Ο ίδιος είχε παρουσιαστεί στις ειδικές δυνάμεις αλλά λόγω κάποιου ιατρικού προβλήματος που διαγνώσθηκε, υπηρετούσε τελικά ως Τ/Φ στον Έβρο με χαρακτηρισμό Ι2. Πολλά ελέχθησαν και πολλά ήταν αλήθειες, όπως δηλαδή ο πρωτοφανής αριθμός τον Ελλήνων αξιωματικών που για να δικαιολογηθεί εκατοντάδες άδεια στρατόπεδα υπολειτουργούν αφού το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι γνωστό. Αλήθεια είναι επίσης η κακή νοοτροπία τους, καθώς από το να βρεθείς με γαλόνια ενώ ήσουν στην στάνη και προσπαθούσες να λύσεις το επαγγελματικό σου αδιέξοδο, σίγουρα δεν σε κάνει ούτε πολιτισμένο, ούτε μορφωμένο, ούτε και καλλιεργημένο. Ούτε και η σπουδή στις στρατιωτικές τακτικές σε κάνει κοινωνικό άνθρωπο, ειδικά αν μεγάλωσες σε περιβάλλον χωρίς πολλούς-πολλούς ανθρώπους. Είναι αλήθεια πως σε όλη μου την θητεία δεν γνώρισα αξιωματικό από τα 2 μεγάλα αστικά κέντρα. Οι δουλειές αυτές για τους αστούς μάλλον είναι έσχατη λύση.
Αλλά είδα και κάτι άλλο στην θητεία μου, που μου επιτρέπει ίσως να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου. Τρεις μέρες πριν απολυθώ, σε φυλάκιο προκαλύψεως των ελληνοαλβανικών συνόρων ξυπνήσαμε όπως κάθε πρωί και πίναμε τον καφεδάκο μας αλλά η απουσία του Γ.Κ δεν έγινε αντιληπτή. Όμως κάποιος συνάδελφος αναρωτήθηκε αν είχε παρατηρήσει κανείς τελευταία την σημαία στο παρατηρητήριο:
επειδή τα φαντάρια στα φυλάκια δεν μπαίνουν στον κόπο να ανεβοκατεβάζουν σημαίες πρωί-βράδυ, αυτές είναι μόνιμα υψωμένες. Αλλά αν και ανεβοκατεβαίναμε καθημερινά πολλοί άνθρωποι στο παρατηρητήριο, κανένας δεν είχε παρατηρήσει αν όντως.... υπάρχει ακόμη. Και επειδή μάλλον θα ήταν σημαντικό παράπτωμα για τον κάθε τυπολάτρη να διαπιστώναμε τελευταία στιγμή ότι την βούτηξε κάποιος περαστικός βραδινός Αλβανός για πλάκα, αποφάσισε ένα παλικάρι να πάει να δει αν όντως υπάρχει στον ιστό. Επέστρεψε κουτρουβαλώντας με κομμένη την ανάσα και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Το μόνο που μπορούσε να πει ήταν "ο Γιώργος.... ο Γιώργος!".
Ο Γιώργος σε ένα φυλάκιο που δεν υπήρχαν παλιοί και νέοι (στα φυλάκια αυτά όλοι απολυόμενοι είναι), σε ένα φυλάκιο που δεν είχε αξιωματικούς, σε ένα φυλάκιο που ξυπνούσες και κοιμόσουν ότι ώρα ήθελες, πέρναγες την ώρα σου όπως ήθελες, έτρωγες ότι ήθελες και γενικά θύμιζε παιδική κατασκήνωση, αποφάσισε να βάλει το όπλο στη θέση "κατά ριπάς" κάτω από το σαγόνι με αποτέλεσμα οι 4 σφαίρες που έφυγαν μονομιάς, να τον αποκεφαλίσουν. Η ιστορία συνηθισμένη, απλώς τον είχε πάρει η γκόμενα τηλέφωνο και του είπε ότι χωρίζουν.
Στρατοδικεία και ανακριτές ήταν μια επιπλέον πράξη στο θεατρικό της στρατιωτικής μου θητείας. Εμείς είπαμε αυτό που ξέραμε, η γκόμενα για να αποφύγει το λιντσάρισμα στο χωριό είπε ένα σωρό παραμύθια. Ότι δήθεν τον βασανίζαμε και άλλα τέτοια τραβηγμένα από τα μαλλιά, δηλαδή ήταν εύκολο και λογικό για τον κάθε ανακριτή να στείλει την υπόθεση στο αρχείο. Οι γονείς του νομίζω πήγαν στον... Χαρδαβέλα, εμένα με ενοχλούσαν οι μπάτσοι 4 χρόνια αργότερα όπως φαντάζομαι και τους υπόλοιπους, αλλά ευτυχώς αποφεύχθηκε επιπλέον μπλέξιμο για μια υπόθεση που ήταν φως φανάρι. Ο κάθε "επιστήμονας" θα μπορούσε να είχε κατασκευάσει το δικό του σενάριο και να είχε πάρει επιπλέον δημοσιότητα, όπως βέβαια συνηθίζεται τον τελευταίο καιρό.
Το παλικάρι αυτό πλην μιας κάποιας στεναχώριας για τον χωρισμό δεν έδειχνε κανένα σημάδι κατάθλιψης. Ούτε έδειχνε απελπισμένος, ούτε χαρακωνόταν, ούτε και ήταν τσαντισμένος. Σίγουρα κι αυτός επίσης δεν ήταν παλιοχαρακτήρας, ήταν καλό παιδάκι. Το γεγονός ότι η ηχητική του χώρου (το παρατηρητήριο ήταν σε μια κορφή ενώ το φυλάκιο σε μια γούβα) δεν επέτρεψε να ακούσουμε τους πυροβολισμούς το ίδιο βράδυ, ήταν και αυτό που μας έκανε αρχικά ύποπτους. Πράγματι δηλαδή αυτό που ειπώθηκε ότι είναι φύσην αδύνατον να εντοπιστούν γρήγορα οι φαντάροι με ψυχολογικά προβλήματα, αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Επιπλέον πιστεύω ότι η στράτευση είναι μόνο για την ηλικία των 18 ετών, όπου οι συνηθισμένες προσβολές των αξιωματικών κατά τις προσωπικότητας περνάνε απολύτως στον χαβαλέ. Δεν είναι το ίδιο πράγμα για έναν 30χρονο. Τι διάολο, δεν νομίζω να είναι σπατάλη χρόνου αυτές οι υπερ-μειωμένες θητείες, πόσο μάλλον όταν ο μέσος νέος σπαταλά περισσότερους από 12 μήνες της ζωής του στις καφετέριες.
Αλλά όλα αυτά βεβαίως δεν επιστρέφουν τον Αποστόλη σπίτι του. Καλό ταξίδι φιλαράκι, τσάμπα κι άδικα.
Πηγή:Βαβυλώνα
Το μόνο σχόλιο που θέλω να κάνω είναι ότι μέχρι στιγμής όσο περνάει ο καιρός αγαπάω πιο πολύ και πιο έντοντα. Είχα παρόμοιο τηλεφώνημα... Αυτό όμως νιώθω ως λύση... Να αγαπήσω περισσότερο. Ίσως πάλι να είναι απλα τα λόγια ενός τρελού αυτά... Όμως είναι δικά μου... Τρελά ή όχι... Είναι δικά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου