Ερωτήσεις στο σκοτάδι...

"Μην ξεχάσουμε πως υπάρχουμε, ζήσε αυτό που θες,
ανάπνευσε αέρα πριν το τώρα γίνει χτες...
Άσε τις υπεκφυγές και κοίταξε εμπρός!
Θυμήσου! Παραμένεις ζωντανός!"

Είμαι;
Από τι προσδιορίζεται το ζωντανός;

Θυμάμαι;
Πώς θα κοιτάξω εμπρός αν θυμάμαι το πίσω;
Πώς θα ζήσω αυτο που θέλω αν θυμάμαι τι έχω υπάρξει;

Αναπνέω;
Πώς θα αναπνεύσω το τώρα αφού μέσα σε μία στιγμή το τώρα έχει ήδη παλιώσει;

Δεν έχω όρεξη να απαντήσω σε ερωτήματα απόψε. Έχω μόνο όρεξη να τα θέσω. Σαν μια προσπάθεια να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι σοβαρό και ανούσιο ταυτόχρονα. Κάτι που αξίζει κάποιος να σκεφτεί αλλά και που αν δεν βρει απάντηση, δεν πειράζει κιόλας.Έχω τόσα να σκεφτώ...Και το κεντρικό θέμα; Ότι για να είμαι εγώ χαρούμενος με την κολλητή μου και να είμαστε μαζί, πρέπει να γίνει εκείνη δυστυχισμένη. Κάτι που προσωπικά απεύχομαι. "Καλά η κολλητή σου πού κολλάει;". Κολλάει. Είναι το μόνο άτομο στη ζωή μου που δεν πιστεύει ότι οι πράξεις μου είναι ανεξάρτητες από τα ευχαριστώ του κόσμου και ότι αγαπάω χωρίς να περιμένω πρώτα να αγαπηθώ. Και δε μου αρέσει που δεν το πιστεύει. Κοινώς έχω δύο επιλογές(όπως και με κάθε τι άλλο που δε μας αρέσει). Ή να πάψει να είναι φίλη μου. Ή να την πείσω έμπρακτα για το αντίθετο από αυτό που πιστεύει. Και κλασικά για ακόμη μία φορά θα κατασταλλάξουμε στο δύσκολο κομμάτι της επιλογής,κοινώς στο να την πείσω έμπρακτα για το αντίθετο από αυτό που πιστεύει. Τώρα είμαι στη φάση της υπομονής. Κάνω υπομονή και την εμπιστεύομαι. Αν δεν πείσω εκείνη, τότε δε θα πείσω κανέναν. Καληνύχτα