αυτά τα λόγια τ' ανθισμένα
απ' τη νύχτα ποτισμένα.
Αληθινά ή ψέμα...
Εδώ ήμουν και πάλι
πριν από λίγα χρόνια.
Υπάρχει ακόμα η ζάλη.
Και θα υπάρχει αιώνια...
Εδώ λοιπόν ξανά.
Να βυθίζομαι ξανά.
Να ακούω τους τοίχους
να φωνάζουν μοναξιά...
Ανάμνηση στο μέλλον
ελπίζοντας πως κάτι θα'χει αλλάξει
όπως το θέλω
Το παραπάνω ποίημα το είχα γράψει πριν καιρό. Ίσως και ένα χρόνο πριν. Και το βρήκα χτες στο εξοχικό που το είχα κρύψει σε ένα συρτάρι. Με σκοπό κάποτε να το βρω και να διαβάσω το μήνυμα που μου είχε γράψει ο τότε εαυτός μου για μένα. Και το πιο περίεργο ήταν η υπογραφή που είχα χρησιμοποιήσει. Όχι το κλασικό ΠΜ που βάζω πάντα... Είχα υπογράψει ως "Προάγγελος"... Προάγγελος μιας εποχής που δεν ήμουν αυτός που είμαι τώρα. Προάγγελος μιας εποχής που είχα κάνει λιγότερα και περισσότερα σε κάθε τομέα, από ότι έχω κάνει τώρα. Προάγγελος μιας εποχής... που δεν είχα ακόμη αρχίσει να χρησιμοποιώ το όνομα... Προάγγελος! Κι εδώ έφτασε η ώρα να κλείσω την όποια επικοινωνία με τον εξωτερικό κόσμο και να κλειστώ στη μοναξιά του εσωτερικού μου κόσμου. Να μη νιώθω τίποτα. Να είμαι μόνος χωρίς να νιώθω μοναξιά. Να καλέσω τους Πειρασμούς να μου πουν τα δώρα τους και πόσο κοστίζουν. Σαν τον Χριστό στην έρημο... Ως κάποιος που προσπαθεί, κάποτε, να είναι αρκετά άξιος ώστε να ονομαστεί υϊός Θεού και αδελφός τέκνων Του. Ο Χριστός αναστήθηκε! Σειρά μας λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου