Να δημιουργήσω και να μη δημιουργήσω...
Και βρήκα τον κατάλληλο τρόπο να το κάνω.
Έχω ένα παλαιότερο ποστ που ονομάζεται "Σκέψεις...". Θα συμπεριλάβω και νέες σκέψεις. Θα το σχολιάσω... Και έτοιμος :)
Αυτήν την περίοδο εκτύω την πρακτική μου άσκηση σε μια εταιρία ως προγραμματιστής(προγράμματα και ιστοσελίδες). Στην εταιρία αυτή, μας ζητούνται εξετάσεις κάθε 2 μήνες ώστε να διασφαλιστεί το υγιεινό περιβαλλον εργασίας. Αυτό, απλώς αναφορικά. Αν λοιπόν η προηγούμενη σκέψη φαίνεται υπερβολικά δύσκολη στην κατανόηση, τότε σκέψου απλώς μια ιατρική εξέταση. Πχ την λαρυγγοσκόπηση(αυτό που βάζει μια σωλήνα ο γιατρός στον ασθενή) είναι πιο επίπονο για τον ασθενή παρά για τον γιατρό ή για κάποιον που απλά το βλέπει. Είναι απλά κάτι που μπαίνει σε μια φυσική είσοδο του οργανισμού. Κι όμως το νιώθει διαφορετικά αυτός που το βιώνει και διαφορετικά αυτός που το προκαλεί. Γιατί να μη σκεφτόμαστε έτσι και στην πραγματική μας ζωή;
Εσύ γιατί το χρησιμοποιούσες; Ή γιατί δεν το χρησιμοποιούσες ακόμη κι όταν συνέβαινε; Για σκέψου λίγο... Μήπως μπορείς να σκεφτείς και κάποιο παράδειγμα που να εφαρμόζεται παρόμοια κατάσταση στην ζωή σου όπως είναι τώρα;
Αυτό θα το αφήσω χωρίς σχόλιο... Είναι από τις λίγες φορές που κατάφερα να αποτυπώσω μια αλήθεια τόσο σύντομα
Μια απλή παραδοχή... Τίποτε περισσότερο...
Αυτό νομίζω σκεφτόμενος την κολλητή μου το έγραψα. Αλλά ισχύει για όλους όσους γνωρίζω. Δεν τους αγαπάω επειδή έχουν πλανέψει την καρδιά μου. Αλλά επειδή επέλεξα να αφεθώ στο να αγαπήσω. Και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα κατορθώματά μου. Και από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού μου προς εμένα
Ένα βράδυ είχαμε βγει με έναν φίλο μου, τον JimPrift με τον οποίο είχαμε κάνει και το Ονειροπαγιδα(Λίγες ώρες πριν την αυγή)(βλ.AttikiOnAir). Και νυχτοπερπατώντας, χριστούγεννα ήταν, αντίκρυσα τη διακόσμηση της πλατείας Κοντζιά. Τότε ξανασκέφτηκα την κολλητή μου. Και έπειτα όλους τους ανθρώπους που πρόδωσα ή που προδώθηκαν από άλλους. Αν λοιπόν μπορούσα να δω τότε πόσο μαγευτικά λαμπεροί μπορούσαν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι στο σκοτάδι μου, δε θα ήθελα να τους πληγώσω τότε... Όχι πως ήθελα να τους καταστρέψω. Αλλά θα είχα κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια για να με εμποδίσω.
Αυτό το έγραψα γυρνώντας από τη σχολή μια μέρα με το τρένο. Κοιτώντας τους μάγους(βλ. παλαιότερη ανάρτηση) που μου ζήτησαν τη βοήθειά μου. Δεν ήξερα ποιοι έλεγαν την αλήθεια. Και ακόμη δεν ξέρω. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δε θέλω κάποτε να μάθω. Άλλωστε όπως έγραψα και παλαιότερα "Δώστε μου αμαρτίες να νιώθω ταπεινός και ν' ανεβαίνω". Και πράγματι θέλω να ακούσω τους ανθρώπους που δεν άκουσα, παρόλο που μου είπαν την αλήθεια τους. Και η κανονική φράση είναι "ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΑ... ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ ΞΑΝΑ"
Έρχεται ένας άνθρωπος που νιώθει καλά να είναι δίπλα σου. Είναι πάντα δίπλα σου. Και τη μία φορά που θέλει να είσαι δίπλα του και να του σταθείς, κάθεσαι και σκέφτεσαι "Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα!!!". Μακάρι να ήξερες πόσο υποβιβάζεις τον εαυτό σου ως άνθρωπο τη στιγμή που το λες...
Δε θα κάνω σχόλιο... Ό,τι καταλάβει ο καθένας σας. Είναι από τα πράγματα που αν τα εξηγήσεις θα στερήσεις από τους άλλους την ευκαιρία να το προσαρμόσουν στη δική τους ζωή.
Τώρα που το σκέφτηκα όσο το διάβαζα, μου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό στην οποία είχα επιλέξει να μιλήσω να οδηγήσω τον άλλο στο να καταλάβει και την έννοια αλλά και το πού αυτή διαχωρίζεται μεταξύ του καλού και του κακού(όσο δύναμαι κι εγώ να το ορίσω χωρίς να πω ανοησίες). Όταν όμως έγραφα αυτή τη σκέψη, στο μυαλό μου είχα τα ναρκωτικά, το τσιγάρο, το σεξ από τα 12(που αλοιώνουν το σώμα) και τις βρισιές και τον θυμό(που αλοιώνουν την ψυχή). Όπως φαίνεται λοιπόν, μπορεί να έχεις το ίδιο πράγμα να προσαρμόζεται κατάλληλα σε διάφορες καταστάσεις με διαφορετική τελική απόφαση από μέρους μας. Αυτό όμως μάλλον δυσχεραίνει παρά απλοποιεί τα πράγματα γιατί κάθε φορά, αυτό που θα επιλέξεις, θα φέρει το βάρος της ευθύνης σου. Να επιλέγεις σοφά. Όσο κουραστικό κι αν είναι.
Ε λοιπόν ναι. Και για να είμαι ειλικρινής δε χρειάζεται να περιμένω. Οι φίλοι μου μου το λένε όταν χρειάζεται. Τόσο απλά... Τόσο ειλικρινά... Τόσο αληθινά!
Θα' θελα να μουν βασιλιάς - Μανώλης Φάμελος
Θα 'θελα να 'μουν βασιλιάς
σ' ένα βασίλειο με ουίσκι και τεκίλα
να 'χα ξωπίσω μου εν' ασκέρι δουλικό
και τα ποτήρια να μου γέμιζε η Σίβυλλα.
Αχ να 'χα και τον Παρθενώνα στο μπαλκόνι μου
να 'χα στον κήπο μου και το Λυκαβηττό
όμως θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου
είχα εσένα λίγο εδώ.
Θα 'θελα να 'μουνα ιππότης
ή του μεσοπολέμου μάγκας Πειραιώτης
να 'χα μια Κάντιλακ το '58
και για γουηκ-εντ να πήγαινα στο Μεξικό.
Είναι πολλά αυτά που θα 'θελα αγάπη μου
μα απειροελάχιστα αυτά που σου ζητώ
γιατί θα μου 'φτανε αν μέσα στο χάλι μου
είχα εσένα λίγο εδώ.
Και ας μην ήμουν βασιλιάς
και ας την έβγαζα με ούζο και ρετσίνα
τις Κυριακές κάπου να τρώγαμε φτηνά
και μεσοβδόμαδα ας μας έτρωγε η πείνα
τότε θα ήμουνα πανευτυχής αστέρι μου
και ας κρυβόμουνα απ' το σπιτονοικοκύρη
άστεγος θα 'μενα δίχως νερό και τροφή
για το δικό σου το χατίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου