...με κίτρινο φόντο για το μέλλον

Ξαναδιάβασα την ιστορία απόψε.
Μια ιστορία διαφορετική από αυτή που μας μαθαίναν στα σχολεία.
Μια ιστορία διαφορετική από αυτές που μας μαθαίναν στη λογοτεχνία.
Ξαναέζησα την ιστορία απόψε.

Για μια τρίτη φορά, τη διάβασα και πάλι.
Και τις 5 σελίδες που έγραψε και μου εμπιστεύτηκε το παιδί μέσα σου.
Όσο παιδί είχε μείνει τότε. Όσο παιδί έχει μείνει ακόμη. Μέσα σου!
Αυτό το μέσα άγγιξα. Και δεν κατάλαβα πώς! Πάλι!

Πέντε σελίδες που θα μπορούσε η εξέλιξη της ιστορίας
να είναι η εξέλιξη της δική μου ιστορίας. Μόνο το κείμενο θα άλλαζα.
Μόνο το περιεχόμενο θα άλλαζα. Την κλιμάκωση της ιστορίας δε θα την άγγιζα.
Κι ίσως πέντε σελίδες να μην ήταν αρκετές για την αφήγηση της δικής μου ιστορίας.

Ούτε είχε χτυπήσει κανείς στο πόδι,
Ούτε κανείς προσπαθούσε κάπως, με κάποιο τρόπο, να σκοτώσει τον άλλο.
Ούτε με σίδερο, ούτε με ψαλίδι, ούτε με τρόπο άλλο.
Εγώ θυμάμαι στην πυλοτή, που τρώγαμε, με άλλα παιδιά, ρόδι...

Όσο μαύρα κι αν έγραφα όμως,
τοσο άσπρα θα έδειχναν τα αστέρια του ουρανού μου στο τέλος.
Πάντα είχα μια συμπάθεια στον έρωτα. Και ιδιαίτερα στο τόξο και το βέλος.
Δε θα άλλαζα κάτι στο τέλος σου όμως.

"Δε θα ήθελα κάτι να χαλάσει την υπέροχη ζωή...που έχω"
Τόση ελπίδα για το μέλλον... Πού τη βρήκες άραγε; Και πώς;
Έχουμε διάφορους φίλους στη ζωή. Κάποιοι δίνουν σκοτάδι και κάποιοι δίνουν φως.
Εγώ απ' όλους έχω.

Κάποιοι μένουν μακριά, όμως τους νιώθω πιο συχνά.
Κάποιοι φέρνουν τον παράδεισο με τα χέρια για φτερά.
Με κάποιους βρίσκεσαι πλάτη-πλάτη σε ένα γκρεμό
κι ο ένας στηρίζει τον άλλο με φόντο τον ουρανό.

Με άλλους, ενώ βρίσκεσαι στον ίδιο γκρεμό,
το μυαλό τους είναι μέσα στο δικό σου και κοιτάει το χώμα μπροστά σου.
Άλλοι σου δίνουν τα φτερά τους κι αυτό
που ζητούν είναι να τους πετάξεις εσύ ψηλά. Με τα φτερά τα δικά σου.

Διάβασα κι απόψε την ιστορία σου.
5 σελίδες γραμμένες με μελάνι.
Μαύρο σαν το παρελθόν...
...

Προς Εσας