...εγώ ακολουθώ μ'ελπίδες

Πάλι νύχτα, όπως πάντα σχεδόν όταν γράφω.
Πάλι μόνος, όπως πάντα σχεδόν,όταν σκέψεις καίω και θάβω.

Μου είπαν πρόσφατα για ελπιδοφόρα μηνύματα
μέσα από τα ποιήματα...
Άρα αυτή η, μέσα μου, διαφορετική σκέψη,
είναι η ελπίδα ότι θα φέξει;

Όταν πήγαινα σε ιατρεία
που ταυτόχρονα ήταν και η οικεία του γιατρού, καμία
περίπτωση δεν υπήρχε να μην ακούφγεται πιάνο μέσα στο σπίτι.
Κι εγώ τώρα ένα πιάνο ακούω. Από κάποια παλιά ηχεία. Κάτι λείπει...

Δεν είχα σκοπό να γράψω απόψε τίποτα.
Άλλωστε σήμερα ήταν όλα μαύρα και ύποπτα.
Μέχρι που έκλεισα το φως να κοιμηθώ
και να μιλήσω με Αυτόν που οι αρχαίοι αποκαλούσαν "άγνωστο θεό".

Και άνοιξα τα μάτια και οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Ο βοσκός δεν είχε χαθεί. Οι πάγοι θραύστηκαν.
Ξεκίνησα, ξύπνιος, να κάνω όνειρα μέσα στου σκοταδιού τη μοναξιά μου.
Μα δε μπόρεσα να κρατήσω το φως μακριά μου.

Ίσως κάποτε να μπορέσω να φτιάξω το δικό μου κερί
για να μη δανείζομαι συνέχεια το δικό Σου. Αρκεί
το φως που θα ζεσταίνει το κερί να'ναι δικό Σου.
...Όχι όπως το είχα φανταστεί, μα αν είναι θέλημα δικό Σου...