Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Συζήτηση ένα βράδυ, ξημερώματα...

Πιο μαγικές είναι οι νύχτες. Να το θυμάσαι!
Οι νύχτες πονάνε γιατί σε γυρνούν σε αναμνήσεις.

Κοίταξε το φεγγάρι και τα αστέρια και θα καταλάβεις πόσο μαγευτικό είναι το κρυφτούλι της νύχτας.
Κρυφτούλι; Εμένα μου φαίνεται σαν ένα ατέλειωτο ταξίδι. Καμία αναζήτηση, παρά μια μορφή... Τι να την κάνω τη νύχτα όταν με γυρνά συνεχώς σε αυτή;

Το σκοτάδι όμως και η νύχτα που το διαφεντεύει; Αυτά έχουν τη δύναμη να κρύψουν τους πραγματικούς ήρωες. Και ήρωας είναι αυτός που δε δελεάζεται από τις δόξες που θα λάβει αν δείξει το πραγματικό του πρόσωπο τη μέρα.
Και από τι δελεάζεται;

Δεν ξέρω. Μάλλον από το αν θα μπορέσει να σώσει τα άτομα που αγαπάει όταν θα τον χρειαστούν.
Τότε μου φαίνεται ότι ποτέ μου δε θα γίνω ήρωας. Όχι γιατί δεν έχω τα κότσια. Απλά επειδή οι άλλοι δε με χρειάζονται... Εγώ τους χρειάζομαι...

Αρκεί να είσαι εκεί όταν σε χρειαστούν. Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερη αλλά θέσε και τα θεμέλια ώστε να είσαι εκεί όταν σε χρειαστούν. Οι ήρωες δε γεννιούνται. Γίνονται.
Θα περιμένω μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή.

And they say that a hero will save us. I'm not going to stand here and wait...
Εσύ το είπες όμως: "όταν με χρειαστούν!". Δε μπορώ να μαντέψω ποια τέρατα περιτρυγιρίζουν τη σκέψη τους. Εντέλει πριν τους σώσω, να βρω πρώτα πώς θα σώσω εμένα...

Αν είναι φίλοι σου, τότε απλά προσπάθησε να σε προτιμήσουν όταν θα χρειαστούν κάποιον. Μην τολμήσεις όμως ποτέ να τους δημιουργήσεις την ανάγκη σου. Τουλάχιστον όχι οικιοθελώς.
Το κακό είναι ότι αυτοί που θέλω εγώ δε με χρειάζονται... Απ' τους φίλους καλά είμαι.

Υπομονή. Βοήθησε αυτούς που σε χρειάζονται και έτσι θα βοηθήσεις και τον εαυτό σου. Με τους άλλους, απλώς γίνετε φίλοι. Αν κολλήσετε καλώς. Αν όχι, υπομονή...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλες οι αλήθειες που παρουσιάζονται στην παραπάνω συζήτηση. Αν και εγώ πιστεύω ότι.... δε θα γίνω ήρωας, αν δε βρω πρώτα "τον δικό μου ήρωα"...