...που δεν τη βρήκα πουθενά...

Στενοχωριέμαι...
Είναι τόσο τεράστιο το internet...
Έχει τόσα πράγματα αλλά όχι την ιστορία που έψαχνα...
Έχει διάφορα παραμύθια αλλά όχι αυτά που διάβαζα όταν ήμουν μικρός...
Έχει διάφορα βίντεο με παραμύθια αλλά όχι αυτά που έβλεπα όταν ήμουν σωματικά παιδί...
Μπορείς να βρεις από τσόντες μέχρι θρησκευτικά βίντεο αλλά όχι τον έρωτα ή το Θεό.
Μπορείς να βρεις από φωτογραφίες μέχρι εικόνες αλλά όχι τέχνη ή αναμνήσεις.
Μπορείς να συμπαθήσεις ή να πληγώσεις αλλά όχι να αγαπήσεις ή να είσαι σίγουρος για το τι κάνεις.
Μπορείς...
Πολλά μπορείς...
Αλλά δε μπορείς να ζήσεις μπροστά σε έναν υπολογιστή.
Η ζωή είναι εκεί έξω.
Εκεί που οι γραμμές αυτές δεν υπάρχουν.
Εκεί που τα ξημερώματα έχουν νόημα.
Εκεί που τα παραμύθια τα έλεγαν οι γιαγιάδες και όχι οι(πώς τους λένε;) Σύμπακτοι Δίσκοι.
Εκεί που δε χρειαζόμασταν απαλές κουβέρτες γιατί το σπίτι μας ήταν ζεστό με αγάπη.
Εκεί που τα δάκρυα δεν έφταναν ποτέ στο χώμα γιατί όλο και κάποιος υπήρχε να μας τα σκουπίζει.
Εκεί που οι ζωγραφιές μας γινόντουσαν με το χέρι και όχι με έναν αρουραίο(ή ποντίκι ή όπως το λένε τέλος πάντων).
Εκεί που η νύχτα ήταν τόσο σκοτεινή που δεν έβλεπες πού πηγαίνεις αν δεν είχες το φως του φεγγαριού για παρέα.
Εκεί, που οι ιστορίες του Ζορρό, του Ρομπέν των δασών και των άλλων ηρώων των σπηλαίων δε χρειαζόντουσαν για να σε προστατεύσουν.
Ακόμη κι αυτό βρήκα και σκεφτόμουν να το αναρτήσω. Μα δεν υπάρχει περίπτωση. Όπως είπε κι ένας φίλος μου "Αν η επόμενη γενιά πάει κατά διαόλου, δε θα πάμε κι εμείς μαζί της".

...
Κι όλο αυτό προέκυψε αναζητώντας κάτι στο internet.
Μια ιστορία για δύο φίλους...