Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Ένα δικό μου σημείο ζωής...

Η ζωή δε μπορεί να μοιραστεί σε 4 διαστάσεις.
Και όσο κι αν έχουμε γεμίσει με ήλιους που δύουν, τις τελευταίες μέρες δεν έχω δει κανέναν. Βλέπω πάντα έναν ήλιο. Αλλά ποτέ να δύει! Πάντα να ανατέλλει! Πάντα! Κι αυτά τα φώτα της πόλης, ακόμη και στις 2 και στις 3 και στις 4 και στις 5 το ξημέρωμα δίνουν πάντα έναν κατάλληλο φωτισμό. Ένα υπέροχο φως(ή Φως λόγω της χτεσινής μέρας) για να σηκώσεις το χέρι σου στα τζάμια των αυτοκινήτων και να ζωγραφίσεις με το δάχτυλό σου πάνω στην υγρασία ένα χαμογελαστό προσωπάκι. Ένα μικρό "καλημέρα" για αυτόν που θα το βρει μόλις ξυπνήσει...

Stereo Nova - Σημείο Ζωής
Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής

Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι από τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει

Μακριά απ' όλα αυτά, μητέρα, που υποσχέθηκα να κάνω
πόσα χρόνια ακόμα μένουν μέχρι να πεθάνω;

Να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί
ή ν' αγοράσουμε καλύτερα μια γάτα ή ένα σκυλί
να υπενθυμίζει μια [άπαρτη] σχέση
αυτή που είχα κι αυτή που ελπίζω να έρθει

Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου αυτό το ηλίθιο βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης

Πόσο βαθύς είναι αυτός ο ορίζοντας;
ο σκύλος μου πέφτει από διάστημα δύοντας
μέσα στον πόλεμο η καρδιά του χτυπάει
μ' ένα κοχύλι μού τηλεφωνάει
της μοναξιάς το [απέρριτο] πέλαγος
σε κοιτάζω πάλι με δέος

Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου το ηλίθιο αυτό βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης

2 σχόλια:

argy είπε...

α,και γω θα 'θελα να δω ένα φατσουλίνο σε κάποιο αμάξι,βγαίνοντας απ' το σπίτι...εσένα σου 'χει τύχει? φιλάκια πολλά κι αγκαλίτσες βρε....τα λέμε!!

Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος (Προάγγελος) είπε...

Ag'o μου, δεν έχω δει ούτε τις αντιδράσεις των ανθρώπων που βλέπουν αυτό το φατσουλίνο(γέλια) που έχω ζωγραφίσει εγώ μερικές ώρες πιο πριν. Κάποια στιγμή θέλω να πάρω έναν φίλο ή μια φίλη και να γυρίσουμε έναν ολόκληρο δρόμο που θα έχει παρκαρισμένα αμάξια και να ζωγραφίσουμε "καλημέρα" και χαρούμενα προσωπάκια στα τζάμια τους. Κάποιοι θα πουν "ποιος μου βρώμισε το αμάξι;". Αλλά κάποιοι μάλλον θα το χαρούν. Ακόμη κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι τελικά ένας μοναδικός, πιστεύω ότι αξίζει να το κάνουμε!