Δεν κρύβομαι

Μετά από τόσον καιρό τις σελίδες του άνοιξα...
Έπιασα ξανά το μελάνι και γράμματα ζωγράφησα...

Πόσα δευτερόλεπτα ζωής να μείναν ακόμη στη μέρα μου;
Άραγε πού με πηγαίνει το αόρατο αυτό σύννεφο του αέρα μου;

Δεν κρύβομαι. Δε φοβάμαι.
Ψάχνω εποικοδομητικούς τρόπους για να ζήσω χωρίς να κοιμάμαι.

Θέλω πολύ ακόμη για να σε φτάσω Θεέ μου και το ξέρω.
Θέλω πολύ ακόμη ώστε το φως να κρατήσω και να ξαναφέρω.

Μου είχαν λείψει αυτές οι νύχτες είναι η αλήθεια.
Έλεγα πάντα τα ίδια, όμως όσα ποτήρια κι αν είπια.

Όχι ποτήρια αλκοόλ, αλλά ποτήρια πίκρες.
Όπως και να'χει, έπαιρνα πάντα τη μαγεία από τις νύχτες.

Ελπίζω κάποτε να καταφέρω να αγαπήσω όσο αγαπήθηκα.
Ελπίζω να μη λυπήσω περισσότερο από όσο λυπήθηκα.

Τα τραγούδια μου όμως κι η φωνή μου θ' αναπνέουν όσο ζω.
Μέχρι να σβήσει η ανάσα μου, εγώ θα αγαπώ.

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω. Αντέχω ακόμα πολύ πόνο.
Ένα πράγμα μόνο. Μη διαπράξω άλλο φόνο.

Φόνο ψυχής. Καταστροφή ζωής.
Δημιουργός υπερβολής; Μόνο εσύ είσαι ο Κριτής.