Γιατί ήρθε η ώρα να συγχωρούμε σιγά-σιγά το παρελθόν...

...και ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους τους. Δεν ξέρω καν αν έφυγες χαρούμενη. Εσύ έφευγες. Το έβλεπα. Το βλέπαμε όλοι! Εσύ έφευγες. Κι εκείνη του έλεγε πως το έκανες επίτηδες. Κι εσύ συνέχιζες να φεύγεις...
Λυπάμαι γι' αυτό. Και δεν άλλαξε... Έτσι φέρεται ακόμη... "Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε! Είναι,σου λέω, πανικός!". Τουλάχιστον εσύ αγαπούσες. Εμένα, εκείνον, εκείνη, το Θεό. Όλους! Με τους παπάδες δεν τα πήγαινες καλά αλλά δεν έχει σημασία για μένα και θεωρώ πως ούτε για Εκείνον έχει. Κι αυτό θα σου ζητήσω. Να μας αγαπήσεις ξανά. Όσο πιο δυνατά μπορείς! Με όλη τη δύναμη της ψυχής σου! Γιατί τότε μας αγαπούσες με την καρδιά σου! Τώρα όμως μόνο η ψυχή σου έχει μείνει για όσους σε θυμούνται. Βοήθησέ με να σκύψω μαζί σου μπροστά Του. Βοήθησέ με να Του ζητήσουμε λίγο χρόνο ακόμη. Να αλλάξουν. Δεν είναι δύσκολο γι' Αυτόν να το κάνει. Το ξέρεις! Το ξέρουμε κι οι δυο μας! Κι αν ψάξω τους φίλους μου, θα βρω κι άλλους που το πιστεύουν.

Ζήτησέ Του να μη φύγουν κι αυτοί, μέχρι να έρθουν κοντά Του.
Να τους δεχτεί κι Αυτούς σα να'ταν πάντα στην καρδιά Του.
Κι εμένα... μη μ'αναφέρεις εμένα. Θέλω μόνο να ζήσουν.
Έτσι αγαπάω εγώ. Τον κακό λογισμό πίσω ν' αφήσουν.

Αυτό να ζητήσεις... Αυτό κι από μένα.
Κι ας πληρώσω κι εγώ. Δε με νοιάζει. Αν είναι γι' αυτούς, δεν έχω ενδοιασμό ούτε ένα.
Με νοιάζει να ζήσουν. Ν' αγαπήσω όπως αγαπήθηκα από εσένα κι από Εκείνον.
Ο σουγιάς άλλωστε έπεσε. Ήρθε η ώρα. Ας τους αγαπήσουμε, όπως αξίζει σε Εκείνον.

Εντάξει λοιπόν. Να' σαι καλά και να θυμάσαι.
Δε σε ξέχασα! Ήσυχα να κοιμάσαι!