Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Έτσι για το γαμώτο...

Η ώρα είναι 12:07 που ξεκινάω να γράφω αυτή την ανάρτηση. Έχω βάλει για συντροφιά να παίζει το TRUE LOVE. Αν και δε νιώθω το ίδιο έντονα όσο όταν το έγραφα. Η ένταση όμως επανέρχεται όσο περνάει η ώρα. Κι αυτό είναι καλό. Γιατί άλλο η ένταση και άλλο η οργή. Ωστόσω, σήμερα ήταν ημέρα σκέψης και περισυλλογής, με τον έναν...ή τον άλλο τρόπο. Νιώθω περιέργως βρώμικος. Κι όμως έπλυνα το σώμα μου πριν από μερικές ώρες. Κι όμως νιώθω βρώμικος. Μπήκα σε σκέψεις. Μπήκα σε εποικοδομητικές σκέψεις. Κι όμως νιώθω βρώμικος. Αλήθεια φίλε μου, πώς περάσαμε τα χρόνια αυτά; Περάσαμε όμορφα. Περάσαμε και δύσκολα. Ο καθένας αντιστάθηκε στην αλλοίωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εσύ με τις φόρμες και το μαλλί κάτω. Εγώ με την καρδιά να με οδηγεί. Φυσικά κάποιες φορές αλλάζαμε και ρόλους αλλά όχι εξεπήτιδες. Απλώς οι άνθρωποι συχνά αλλάζουμε τρόπο δράσης, για να γυρίσουμε τελικά στον προηγούμενο. Γιατί στο κάτω-κάτω αυτός ο προηγούμενος είναι που μας εκφράζει. Και κυρ καθηγητά... Αυτό που λέγαμε το πρωί το θυμάσαι; Σε ρώτησε ο φίλος μου πώς νιώθεις που επηρεάζεις τόσους ανθρώπους. Ανάθεμα αν το καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος ότι το κάνεις αυτό. Απάντησες όμως πως το καταλαβαίνεις μετά από χρόνια που τα παιδιά έχουν φύγει από το χώρο εκείνο και νιώθοντας διαφορετικά κάνουν έναν απολογισμό και σκέφτονται ποιοι τους βοήθησαν και ποιοι όχι.

...

Δεν έχω φτάσει στα χρόνια σου. Όμως νομίζω πως το παράπονο και των δυο μας είναι οι πληγωμένοι έρωτες. Έτσι δεν είναι; Μακάρι όμως να ήμουν κι εγώ ερωτευμένος με την ίδια κοπέλα που είσαι κι εσύ. Με αυτή τη γυναίκα εξ ανατολάς που κάποτε ήταν Ελληνίδα και είσαι κι εσύ ερωτευμένος μαζί της. Μακάρι. Θα είχα κάτι να γράψω κι εγώ, αντί να εμπνέομαι φανταστικές ιστορίες με διώξεις για να (συγ)γράψω και να κινδυνεύω να χάσω την επαφή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.

...

Στα μισά σου χρόνια, εγώ, και έχω καταφέρει να επηρεάσω ανθρώπους. Λιγότερους από εσένα. Αλλά ας το δικαιολογήσουμε πως έχω τα μισά σου χρόνια. Ας το δικαιολογήσουμε έτσι για όσους τους νοιάζουν μόνο οι αριθμοί. Όμως...

...

Η κύρια διαφορά μας ξέρεις ποια είναι;(Γαμώτο η κραυγή μου δεν κρατιέται για να σε αποκαλέσει δάσκαλο γιατί πραγματικά το αξίζεις, αλλά συγκρατούμαι). Όσους επηρεάσες νομίζεις πως τους έχασες αλλά μετά από λίγο καιρό επιστρέφουν πάλι. Όσους επηρέασα εγώ...φεύγουν. Ανοίγουν φτερά και φεύγουν. "Μα αυτό δεν ήθελες;" θα μου πεις. Αυτό θέλω! Αυτό ακριβώς! Να έρχομαι, να δίνω και να φεύγω. Στο μεσοδιάστημα όμως τι κάνω; "Αυτό είναι στη δική σου ευχέρεια και δύναμη να το βρεις. Να το ανακαλύψεις ή να το δημιουργήσεις".

...

Σου το είπα το πρωί κυρ καθηγητά. Είσαι η πέτρα στη λίμνη. Κι όσο συνεχίζεις να αντιδράς όπως αντέδρασες σήμερα, τα κύμματα που θα δημιουργείς θα μεταφέρουν αγάπη και θα προκαλούν την ελευθερία των ανθρώπων που πίνουν από το νερό της. Κάτι που δε μπορώ να πω για τη δική μου λίμνη.

...

Ακόμη έλος είναι. Θέλει πολλή δουλειά ακόμη. Μόνο έναν φίλο μου σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Α ρε μικρέ μου φίλε! Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; ... Στο χέρι μας δεν είναι; Ε θα τα καταφέρουμε! Κάτι θα στηρίξεις εσύ. Κάτι θα στηρίξω εγώ! Αν έχουμε και το Χριστό μαζί μας. Ε θα τα καταφέρουμε! Πού θα πάει; Θα τα καταφέρουμε :)

...

Και έτσι για την ενημερώση... η ώρα τώρα είναι 2:19 το ξημέρωμα. Μακάρι να έβρεχε...

Δεν υπάρχουν σχόλια: