Ένα παιδί που στηρίζεται στα δυο του χέρια...

Ένα παιδί που στα χέρια του έμαθε να στηρίζεται,
αυτό χαρακτηρίζει το εγώ μου,
αυτό αντανακλά τον εαυτό μου...
Και ο κόσμος μου γύρω να στροβιλίζεται.

Τα κατάφερα λοιπόν αφού προσπάθησα πολύ.
Τη σιγουριά απέκτησα να βγω απ'τη φυλακή
όπου μ'έβαλε ο άνθρωπος να φοβάμαι τη γη
αφού απ' αυτήν πρέπει ν' απέχει το κεφάλι πολύ.

Μήπως θα πέσω; Μήπως σκοντάψω;
Μήπως την ύπαρξη καμιάς βιτρίνας θάψω;
Γιατί δεν είχα χώρο να χορέψω.
Το σπίτι μου δεν έχει χώρο να γιατρέψω.

Να γιατρέψω ό,τι φοβάμαι,
ό,τι προκύπτει δηλαδή ότι φοβάμαι.
Γιατί είπα ότι δε φοβάμαι πια.
Περπατώ στα χέρια μου με σιγουριά.

"Και σε αυτό ανάποδος" θα έλεγε η γιαγιά μου.
Άκουσέ με. Άκουσέ με! Το λέει ακόμα η καρδιά μου!
Θα βγω στους δρόμους ντυμένος μες στα μαύρα
να τυλίξω στη φωτιά το κακό μια για πάντα.

Οι δρόμοι με καλούν να χαθώ στη σκοτεινιά
να προστατεύσω ό,τι μπορώ, πριν χαθεί απ' τη ματιά
γιατί αν χαθεί... κανείς δε θα το βρει.
Μόνο η ανάμνηση της νύχτας θα παραμείνει ζωντανή.