Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Ακόμη ένα νυχτερινό λιβάδι

Ακόμη ένα νυχτερινό λιμάνι.
Για ακόμη μια φορά δε βλέπω το μελάνι.
Βλέπω ίσα-ίσα τις γραμμές για να μη βγω εκτός.
Εκτός σελίδας. Εκτός ζωής. Εκτός αγάπης. Γενικά εκτός.

Έχω πέσει στο κρεβάτι και σκέφτομαι. Δεν πρέπει να κοιμηθώ.
Στου Μορφέα την αγκαλιά δεν πρέπει ακόμα να χαθώ.
Είναι νωρίς και δεν έχει ακόμα η νύχτα κλείσει
και η ψυχή μου την καρδιά μου στο φεγγάρι έχει ανοίξει.

Περίεργο... Μυρωδιά δυόσμου στα πνευμόνια μου έφτασε.
Στη γειτονιά του κόσμου δε γνωρίζουν από πού η μουσική κατέφτασε.
Ούτε εγώ γνώριζα. Στα δώδεκά μου έμαθα τα πάντα.
Εκείνο το ξημέρωμα, στη φέξη, που είπα στο Θεό "αν με ακούς, απάντα".

Και όχι μόνο απάντησε, μα έφερε και αγγέλους.
Και τότε κατάλαβα. Η ύπαρξη αρχής δε σημαίνει ύπαρξη τέλους.
Και τότε κατάλαβα και έστελνα τους αγγέλους μου να την προσέχουν.
Όπως θα φύλαγαν εμένα, έτσι κι εκείνοι να την έχουν.

Κι αυτή η μέρα που μ' επισκίασε το δυσάρεστο
το φως του Θεού μου παραμένει καλοπροαίρετο και ευάρετο.
Και το νιώθω. Από αυτό τροφοδοτούμαι.
Και το νιώθω, μ'αγαπά. Προσκυνώ, δεν προσκυνούμαι.

Φάνηκε ο φάρος στη ζωή μου, στη νυχτιά μου.
Το λιμάνι πάντα εκεί. Ο φάρος πάντα εδώ κοντά μου.
Χριστέ μου θέλω ν´ αγγίξουμε μαζί τα όνειρά μου.


"Στου Μορφέα την αγκαλιά δεν πρέπει ακόμα να χαθώ."
Αυτό πρόλαβα να γράψω και κοιμήθηκα τελικά...
Και έτσι τώρα συνέχισα το ποίημα.
Έμαθα ότι κόπηκα στο ένα από τα 2 τελευταία μαθήματα που μου έμεναν για να πάρω πτυχίο. Στο άλλο κόπηκα. Τώρα θα δούμε τι θα γίνει. Πάντως ακόμη και αυτές τις στιγμές...

Φάνηκε ο φάρος στη ζωή μου, στη νυχτιά μου.
Το λιμάνι πάντα εκεί. Ο φάρος πάντα εδώ κοντά μου.
Χριστέ μου θέλω ν´ αγγίξουμε μαζί τα όνειρά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: