Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Σκοπό μου είχα να ζήσω, να υπομένω, ν'αγαπώ...

Τώρα;
Άλλαξε κάτι;
Τι έχω στο μυαλό μου;
Τι σκέφτομαι;
Τι συμβαίνει;
Πώς θα βοηθήσω τους άλλους;
Μήπως χρειάζεται να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου;
Οι φίλοι μου δε με έχουν ανάγκη.
Κι όμως με έχουν αλλά όχι έτσι όπως νομίζω.
Τι να σημαίνει άραγε αυτή η φράση;
Ένα βροχερό βράδυ του σεπτεμβρίου που όλα μοιάζουν κανονικά.
Τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου.
Μήπως η ύπαρξή τους σημαίνει πως η φύση γιατρεύτηκε;
Μήπως τα προβλήματα του κόσμου φτιάχτηκαν;
Μήπως η φύση επούλωσε τις πληγές της;
Και αυτή η κοπέλα;
Τι να εννούσε άραγε όταν της είπα ότι δε μπορώ να μην τη φαντάζομαι χαμογελαστή;
"Είναι απλό. Παίρνεις τη φαντασία σου από εμένα και την πας αλλού".
Τι να εννοούσε άραγε;
Τι να υπέκρυπτε από πίσω;
Γιατί ό,τι αγγίζω το καταστρέφω;
Ή μάλλον.... ό,τι με αγγίζει...
Μήπως θα ήταν καλύτερο να τα παρατήσω όλα και να φύγω μακριά;
Μακριά από την αθήνα.
Μακριά από φίλους.
Μακριά από γονείς.
Μακριά από όσους με αγάπησαν.
Σίγουρα θα βρω κι άλλες γιαγιάδες στο δρόμο να μου πουν ότι τους αρέσει το τραγούδι μου...
...αν ήταν πράγματι από το Θεό.
Τώρα θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξεκινήσω.
Για πού;
Ξέρω.
Γιατί;
Ξέρω.
Μετά όμως;
Εντάξει... πήγα και ευχήθηκα.
Μετά;
Μία στιγμή θα κρατήσει όλο αυτό.
Μετά....
...τίποτα....

Δεν υπάρχουν σχόλια: