Καρυωτάκης

Του κόσμου πια δεν είναι ούτ' ένα

πράγμα σ' εμάς αγαπητό

[...]

πού να το βλέπουμε και να'ναι

δικαιολογία της ζωής

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς

το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει...

Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα

την έχουν μέσα τους.

Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,

ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,

ίσως γιατί οι συμφορές έρχονται.

Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε

Μέσ' από το βάθος των καλών καιρών,

οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.

Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο

θανάσιμο πάθος, δε θα γαληνέψουν.