Μα καλά... πότε;

Αυτό είπα μόλις ξαναντίκρησα το blog μου αυτό. Όλον αυτόν τον καιρό ενημέρωσα μια-δυο φορές το άλλο μου blog οπότε πλήρωσα μερικώς την υπόσχεσή μου αλλά τουλάχιστον σε εκείνη τη σελίδα δε γράφω με συναισθήματα, παρά μόνο γεγονότα. Τέλος πάντων, όταν αντίκρυσα την πρώτη σελίδα του blog μου αυτού πραγματικά έμεινα έκπληκτος. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που έγραφα ακόμη εδώ; Ήταν πράγματι ένας μήνας και 2 μέρες; Ή μήπως χρόνια; Πόσα έζησα όλον αυτόν τον καιρό και δεν τα περιέγραψα; Και ακόμη πιο πολύ εξεπλάγην όταν διεπίστωσα πως δεν έχω αναρτήσει στο blog μία από τις λίγες... πώς να το πω; Όταν θεωρείς ότι κάτι που έγραψες είναι πραγματικά καθοδηγούμενο από το χέρι του Θεού; Ναι μεν το δημιούργημα είναι δικό σου αλλά όλα τα εύσημα ανήκουν στον Θεό που σε καθοδήγησε. Αυτό... Και διαπιστώνω πως δεν το έχω αναρτήσει. Και αναρωτιέμαι. Καλά πέρασε μόνο τόσος λίγος καιρός; Θα μου πει κανείς "εξαρτάται πώς και αν τον αξιοποίησες αυτό το μήνα". Λοιπόν... δεν ξέρω. Σταμάτησα παλιές αμαρτίες. Σταμάτησα να πληγώνω έναν άνθρωπο που πλήγωνα αλλά δεν το καταλάβαινε. Έκανα ακόμη μια προσπάθεια να φέρω τη Νάνσυ στη ζωή μου ξανά αλλά δεν ευδοκίμησε.Ανακοίνωσα στη δουλειά ότι θα φύγω για να διαπιστώσω ότι βασικά εκείνοι με προδίδουν πρώτοι. Αλλά ίσως κι αυτό να είναι θέμα αυτοάμυνας. Εκείνοι... Εκείνος εννοώ. Που εκπροσωπεί την εταιρία. Τι να γίνει όμως; Όταν κάποιος ζητάει να φύγει από μία θέση είναι είτε για να συνεχίσει τις σπουδές του(άλλωστε πρακτική έκανα που σημαίνει ότι δεν έχω πάρει ακόμη πρώτο πτυχίο) είτε γιατί θέλει κάτι άλλο από αυτό που του προσφέρει η θέση. Ναι, είχα καλά χρήματα. Είχα ωρομίσθιο ωράριο. Είχα τα bonus μου με κάθε πρόγραμμα που ολοκλήρωνα. Είχα ωράριο που ξεκινούσε από τις 10 το πρωί αλλά και νωρίτερα ή αργότερα να πήγαινα το κάλυπτα μετά ή έφευγα πιο πριν από τις 6.Ανάλογα. Είχα όλα όσα θα ήθελε κάποιος στη θέση μου. Και όλα αυτά ώντας σε πρακτική. Όχι ότι μετά θα υπήρχε κάτι διαφορετικό. Όχι πως δεν ήταν διατεθιμένος να μου δώσει περισσότερα χρήματα. Αλλά για να μου δίνει αυτά, σημαίνει πως αυτά θέλει να μου δώσει. Και δεν είναι άνθρωπος που θα σου κάνει "χάρη" χωρίς να σου τη χτυπήσει για τον επόμενο χρόνο. "Τότε όμως θυμάσαι που...". Επιπλέον είμαι σε ένα χώρο που οι θέσεις εργασίας ακόμη υπάρχουν. Υπολογιστές,δίκτυα, προγραμματισμός,ιστοσελίδες. Κάθε μέρα κάτι παθαίνει ο υπολογιστής της μητέρας μου σχεδόν. Και τόσων άλλων ανθρώπων. Δεν θα υπάρχει κάποια δουλειά να προσλαμβάνει άτομα για απασχόληση από το σπίτι; Αυτό θα μου άρεσε. Να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να κάνω ό,τι θέλω, όποια ώρα της ημέρας θέλω, και όλα αυτά από το σπίτι μου. Ίσως φρίξει η μητέρα μου και αρχίσει πάλι τα δικά της "Είοαι αντικοινωνικός" αλλά σάμπως στο γραφείο περιμένω να βρω γυναίκα; Θα μου πεις "γιατί; πού ξέρεις;". Δε λένε ότι την πραγματική αγάπη θα τη βρεις όπως και να έχει; Τότε θα έρθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τώρα αν έρθει και εγώ την προσπεράσω άλλο αυτό. Αλλά ότι θα εμφανιστεί θα εμφανιστεί... Χαχα :) Δεν ξέρω γιατι αλλά από το πρωί γελάω. Κάτι το σκηνικό που έγινε χτες στη δουλειά που βρήκα να έχει έρθει ψάχνοντας για δουλειά ένας συμφοιτητής μου που μιλάμε και χαιρετιόμαστε κτλ. Κάτι που πήγα μετά στους γονείς μου στο εξοχικό και πέρασα 11 ώρες μαζί τους... Εντάξει τις 7;30 κοιμόμουν. Όμως τους ένιωσα 3:30 ώρες. Μιλήσαμε,κοιταχτήκαμε, είπαμε τις βλακείες μας, αγκαλιαστήκαμε... Πράγματα που στην Αθήνα δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε γιατί μέχρι να γυρίσω σπίτι είναι η ώρα των ειδήσεων συνήθως οπότε δεν πηγαίνω στο σαλόνι και ξεμένω μέχρι το βράδυ στον υπολογιστή από όπου περνάει η μητέρα μου, λέει καληνύχτα και πηγαίνει για ύπνο. Μετά ακολουθεί ο πατέρας μου. Μετά η γιαγιά μου. Κάπου στο ενδιάμεσο ίσως γυρίσει και η αδελφή μου από την εργασία της. Χαιρετιόμαστε και με εκείνη... Με αναζωογόνησε η διαμονή στο εξοχικό.
Και το πιο καλό; Μια γιαγιά τώρα στο δρόμο του γυρισμού που τραγουδούσα.
"Εσύ είσαι αγόρι μου που τραγουδάς στο φούρνο, στην πλατεία, παντού; Γλέντα τη ζωή σου και μην αφήνεις τίποτε να σε πληγώνει. Τραγούδα και γλέντα! Τραγούδα!"
Και φτάνω στο σημείο να απαντήσω
Ναι γιαγιά... Εγώ είμαι :D