Έχουν πεθάνει οι νύχτες

Τέτοια ώρα που γράφω έχουν πεθάνει οι νύχτες
κι όσες υπήρχαν, καλύφθηκαν με τσιμέντο, τρύπες
στο χώμα αυτού του τόπου που υπάρχει ακόμη
και που σκλαβιά από άλλους δε σηκώνει.

Πράγματι όταν ο εχθρός είναι κάποιος τρίτος
τα χέρια σηκώνουμε και στην θάλασα τον πετάμε σαν κήτος.
Μα αν ο αντίπαλος είναι ο εαυτός μας...
ο εχθρός είναι πάλι άλλος άνθρωπος, ίσως κάποιο πρόσωπο δικό μας.

Πόσες φορές δε φώναξες σε μια στιγμή απάνω;
Πόσες φορές δε φώναξες "Θεέ μου είσαι ψηλά! Δε φτάνω!"
Πόσες φορές δεν έτρεξες με την ψυχή!
Πόσες φορές πήρες και άλλον άνθρωπο μαζί!

Τι σου φταίει ο τρίτος άνθρωπος μεγάλος ή μικρός!
Σήκωσε τα χέρια και θα σε φροντίσει ο ουρανός.
Άνοιξε και τις παλάμες ακόμη. Όχι τις γροθιές.
Φτάσαμε στο σήμερα κι αυτό είναι απολογία του χτες.

Όταν κάτι σε θυμώνει και λυγίζεις
κλείσε τα μάτια και τα όνειρά σου στον εαυτό σου να θυμίζεις.
Δε θα τα αποκτήσεις ποτέ αν είσαι εκνευρισμένος.
Ηρέμησε κι αγκάλιασέ τον για να σ' αγκαλιάσει κι ο αδικημένος.

Αυτά ήθελα απόψε να πω
γιατί με λύπησαν κάποια πράγματα που είδα θαρρώ.
Έτσι λοιπόν, κλείνω εδώ
διώχνοντας με μια κίνηση το σκοτάδι από τη νέα μέρα όπου θα μπω...