Αφιερωμένο

Μία άνοιξη έλαμψε λίγο πριν το καλοκαίρι
και όσα όνειρα το χειμώνα έκανα μ΄αγγίξαν ένα μεσημέρι
όλα μαζί, ακόμη κι όσα δεν είχα
προλάβει να κάνω, ακόμη κι όσα δεν είδα
ένα βράδυ που κοιμόμουν με τα μάτια μου ανοιχτά
και έναν Θεό να προσέχει τη δική μου καρδιά
γιατί εγώ δε μπορούσα
γιατί εγώ, βλέπεις, πονούσα
γιατί με όλα αυτά που σκέφτηκα και είδα τα μάτια μου πονούσα
κι ένα όνειρο είδα ότι σε άλλο κόσμο ζούσα
μα επέλεξα να φύγω από αυτή την ομορφιά που με καλούσε
προσκαλούσε, και η ρόδα κυλούσε
της ζωής που θέλαν κάποιοι να ζήσω
κι εγώ σαν ποντίκι να τρέχω να συνεχίσω
μα θυμάμαι ό,τι όμορφο γρήγορα να τελειώνει
μα ό,τι ωραίο να μένει και στο τέλος να λυτρώνει
την ψυχή δυστυχισμένη, λυπημένη, σωριασμένη
σ' ένα σύννεφο ψηλά, στον ουρανό κοντά να μένει
κι εδώ τελειώνει,
την ψυχή μου λευτερώνει
μια καρδιά,
μία ανθισμένη λεμονιά,
μία Μαρίνα των βράχων
με την ορμή των κυμμάτων
θα μοιράσω όνειρα απόψε
στον Μορφέα να σ'τα δώσει και εσύ με τη σειρά σου αγάπη δώσε.