[...] είναι παρατηρημένο, όσο και τραγικό, ότι η ενσυναίσθηση απουσιάζε από τους δράστες των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων. Υπάρχει μια κοινή ψυχολογική μειονεξία στους βιαστές, στους παιδεραστές και σε πολλούς εκφραστές της οικογενειακής βίας: είναι ανίκαν οι προς ενσυναίσθηση. Η ανικανότητά τους να συναισθανθούν τον πόνο του θύματός τους, τους επιτρέπει να εξαπατούν τον εαυτό τους με ψέματα που ενθαρύννουν τα εγκλήματά τους. Για τους βιαστές, τέτοια ψέματα περιλαμβάνουν δικαιολογίες όπως: "Οι γυναίκες ευχαριστούνται να τις βιάζουν" ή "Αν αντιστέκεται, σημαίνει πως θέλει να σου κάνει τη δύσκολη". Για όσους κακοποιούν παιδιά: "Δε θέλω να του κάνω κακό, απλώς θέλω να του δείξω την αγάπη μου" ή "Κι αυτή είναι μια άλλη μορφή τρυφερότητας". Για τους πατεράδες που ασκούν σωματική βία: "Αυτό σημαίνει πειθαρχία". Όλες αυτές οι δικαιολογίες προς τον εαυτό συλλέχθηκαν από τα λεγόμενα ανθρώπων που έκανα θεραπεία για τέτοια προβληματική συμπεριφορά και αφορούσαν τα όσα έλεγαν στον εαυτό τους την ώρα που κακοποιούσαν ή ετοιμάζονταν να κακοποιήσουν τα θύματά τους.
[...]Ο βιαστής αρχίζει να σκέφτεται πώς να πραγματώσει τη φαντασίωση, εφοδιάζοντας τον εαυτό του με δικαιολογίες του τύπου: "Δεν κάνω τίποτα κακό, εφόσον το παιδί δεν πάθει σωματικά τίποτα" ή "Αν το παιδί δεν ήθελε να κάνει έρωτα μαζί μου, θα μπορούσε να με εμποδίσει".[...]
[...]Σε ένα από τα πολλά υποσχόμενα προγράμματα θεραπείας, οι επιτιθέμενοι διαβάζουν σπαραξικάρδιες αφηγήσεις γκλημάτων, όπως είναι ταδικά τους, αλλά από την πλευρά των θυμάτων. Επίσης, παρακολουθούν βιντεοταινίες με θύματα που διηγούνται με λυγμούς πώς νιώθει κανείς όταν πέσει θύμα βιασμού. Οι εγκληματίες στη συνέχεια γράφουν για τη δική τους επίθεση από την πλευρά του θύματος, για να φανταστούν πώς ένιωσε το θύμα. Διαβάζουν το κείμενο σε μια ομάδα θεραπείες και προσπαθούν να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικές με την επίθεση, από την άποψη του θύματος. Στο τέλος ο επιτιθέμενος ζει μια εικονική αναπαράσταση του εγκλήματος, παίζοντας αυτή τη φορά το ρόλο του θύματος[...].
Και τώρα σκεφτείτε τον εαυτό σας λίγο... Σκέψου τη ζωή σου! Τις πράξεις σου!
Εντάξει, δε βίασες ποτέ παιδί...
Μα πες μου, έχεις βιάσει ποτέ μία ψυχή????
Διάβασε εδώ (ή εδώ αν δε λειτουργεί το πρώτο)
Ίσως ως αναγνώστης σκεφτείς "εσύ που τα γράφεις τα σκέφτηκες;".
...Τα σκέφτηκα... &συνεχίζω να τα σκέφτομαι...
Αν είναι όμως να γίνω κάποτε ελεύθερος και γεμάτος με αγάπη, τότε αξίζει να συνεχίζω να το σκέφτομαι και να πονάω βλέποντας πόσο κοντά βρέθηκα στο να γίνω... Βιαστής Ψυχών...
Άλλωστε, κάθε κομμάτι που εμπιστεύεσαι σε έναν άνθρωπο μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου και να σε βιάσει ψυχικά σιγά-σιγά. Όμως σε έναν βιασμό εμπλέκονται δύο άτομα. Ο βιαστής και το θύμα. Και όσο υπάρχουν θύματα(με την έννοια που προανέφερα) θα υπάρχει πάντα ελπίδα για σωτηρία.
...
Και κάτι ακόμη... Βιαστής γίνεσαι... Θύμα σε κάνουν... Ελπίζω να βλέπεις τη διαφορά αντιστοίχησης του μεριδίου ευθύνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου