Δεν τέλειωσαν ακόμη όλα - Μέρος 1ο

Επέστρεψα από τις διακοπές, αν και δεν τελείωσα ακόμη. Δεν τελειώνουν όλα όταν νομίζουμε ότι τελειώσαν... Επέστρεψα λοιπόν κατά κάποιον τρόπο και μάλιστα με αρκετά ποιήματα στο ενεργητικό μου. Κάποια γραμμένα τώρα τον Αύγουστο, κάποια όσο ήμουν στο Αγρίνιο... Αφήνω ένα που μου άρεσε απλά για να δείξω ότι "υπάρχω. εδώ είμαι ακόμη" και θα επανέλθω δριμύτερος.

“Ο χορός της άμμου”
Ένα αυγουστιάτικο πρωί στην ακτή Αγίας Μαρίνας
που μου θυμίζει τοπία όπως της παλιάς Ραφήνας.
Φυσούσε ο αέρας, κυματιστός ο λιμένας
μα αυτό που είδα εγώ, δεν το είδα κανένας.

Εκεί που είχα αφήσει το αμάξι μπροστά,
εκεί μπροστά υπήρχε μια μεγάλη σκιά.
Τα δύο κιόσκια δεξιά κι αριστερά
και εμείς στη μέση με τα πόδια στη στεριά.

Και τότε αποφασίσαμε να μπούμε στο νερό
και θυμήθηκα την πρόσκληση που έκανα στο Θεό
την προηγούμενη ακριβώς μέρα από τη δική μας
που είχε αρπάξει μια φωτιά, κα'μένη Αττική μας...

Είτε να φέρει τη βροχή, είτε σε μένα τραύμα
Αυτή ήτανε η πρόσκληση. Πρόσκληση για ένα θαύμα.
Όμως οι άνθρωποι έπρεπε να δουν το αντίκτυπό τους.
Το αντίκτυπο αυτών των ίδιων πράξεών τους.

Ούτε έφερε όμως τη βροχή, ούτε σε μένα τραύμα.
Μα για ακόμη μια φορά, θα πω τη λέξη “θαύμα”!
Ο αέρας σηκωνότανε κι έπαιρνε και τη σκόνη
Σε εμάς δεν έφτανε ποτέ, στα μάτια μου ον ακόμη.

Σα μια γυνή να χόρευε... και χόρευε ωραία!
Ίσως και να την έλεγαν σα μια άλλη: Πανωραία!
Μπροστά μας εστεκότανε, στροβίλιζε την άμμου.
Και ο χορός που χόρευε, λεχθείς... “Χορός της Άμμου”!

Αναμνήσεις
Καλοκαίρι 2007