Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

Έκτακτη Ανάρτηση

Από όλες τις διακοπές μου έχω μια βδομάδα μόνο στην Αθήνα.
Κανονικά σκόπευα να τηρήσω το "καλό καλοκαίρι" που είπα... Αλλά κάτι διάβασα και είπα να το σχολιάσω.
Ένα άρθρο της εφημερίδας Πρώτο Θέμα της 15ης Ιουλίου 2007 αναφέρει στην κατηγορία business stories:

"Τα νέα παιδιά ηλικίας 16-18 ετών επικοινωνούν ευκολότερα μέσω της ιστοσελίδας και η δυνατότητα που έχει κάποιος να δημιουργήσει το δικό του προφίλ στο κινητό και να το μοιραστεί με φίλους σε όλον τον κόσμο φαίνεται να βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση".

     Αν αυτή τη στιγμή ήμουν δημοσιογράφος(της κακιάς ώρας) θα μπορούσα κάλιστα να πω πως τα σημερινά νέα παιδιά έχουν πρόβλημα επικοινωνίας. Ευτυχώς ακόμη δεν έχω χάσει τόσο πολύ την επαφή με την πραγματικότητα. Αν από τα 20 μου έχω πάψει να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να ασχολούμαι μαζί τους κατατάσσοντάς τους ανάλογα με τίτλους που θέτουν άλλοι, τότε όταν μεγαλώσω περισσότερο τι θα κάνω?
     Όπως και να έχει, συνεχίζω. Παιδιά ηλικίας 16-18 ετών. Μιλάμε για παιδιά στην εφηβεία. Στους περισσότερους η εποχή αυτή είναι εποχή εντάσεων, διάπλασης του χαρακτήρα κτλ(Έτσι κι εγώ. Μόνο που οι δικές μου εντάσεις δεν ήταν από την εφηβία. Είχα άλλα να με απασχολούν...).Άρα μιλάμε για μια εποχή που οι έφηβοι χρειάζεται να επικοινωνούν με άτομα της ηλικίας τους περισσότερο, να κάνουν τα παράπονά τους για τους γονείς τους που τους "καταπιέζουν"(άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο), να περάσουν λίγο παραπάνω χρόνο μαζί κτλ.
    (Αν τα διαβάσει αυτά που γράφω τώρα κάποιος ενεργός έφηβος, πιθανόν να κλείσει τον Browser αμέσως απλά και μόνο γιατί βλέπει τον εαυτό του σαν οντότητα και όχι σαν "δείγμα προς ανάλυση" όπως είχε πει και ο Quino χρησιμοποιώντας τη φωνή της αγαπημένης μου Mafaldaς).
     Αλήθεια όμως γιατί οι άνθρωποι(κι όχι μόνο οι έφηβοι) επικοινωνούν καλύτερα μέσω της ιστοσελίδας? Μήπως γιατί δεν έχουν το θάρρος να εκφράσουν ό,τι πραγματικά νιώθουν? Μήπως γιατί θεωρούν πως κρύβονται πίσω από αυτή την απροσωπία που ουσιαστικά ισοδυναμεί με στρουθοκαμηλισμό? Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, οι οποίοι όχι πως είναι ασήμαντοι, απλώς αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.
     Θυμάμαι ακόμη, μία περίπτωση που είχα διαβάσει. Ένας άντρας είχε γνωρίσει μία κοπέλα και η μόνη τους επικοινωνία ήταν μέσω του fax(μιλάμε για παλαιότερα). Επικοινωνούσαν όλο και περισσότερο και γνωριζόντουσαν καλύτερα σιγά-σιγά με αποτέλεσμα τελικώς ο ένας να ερωτευτούν το χαρακτήρα του άλλου. Τους έλειπε όμως κάτι, παρόλο που δεν το έβλεπαν. Πράγματι, η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου δεν είναι ό,τι πιο σημαντικό όσο παραμένει αποδεκτή. Αυτό που τους έλειπε όμως ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς και αντίδρασης του καθενός σε διαφορετικές καταστάσεις και εμπειρίες. Όσο λεπτομερής κι αν θες να είσαι, δε μπορείς να καταγράψεις όλη σου τη ζωή σε ένα φύλλο χαρτί. Πάντα κάτι θα σου ξεφεύγει... Έτσι λοιπόν, όταν συναντηθήκανε έχοντας αποφασίσει να συζήσουν δεν είχαν τι να πουν γιατί ακριβώς δεν ήξεραν πώς να συμπεριφερθούν και ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να πουν κάτι. Και ως αποτέλεσμα χωρίσαν...
     (Τώρα θυμήθηκα άλλο ένα παρόμοιο αλλά διαφορετικό γεγονός. Άσχετο με την παραπάνω ιστορία αλλά σημαντικό. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίζεται στο αριστερό και στο δεξιό κομμάτι. Δεν είμαι ψυχολόγος ώστε να γνωρίζω ακριβώς το τι λειτουργίες επιτελεί το καθένα. Ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια είναι και η αμυγδαλή. "Η αμυγδαλή εντοπίζεται βαθιά στον εγκέφαλο, στον κροταφικό λοβό, μπροστά από τον ιππόκαμπο. Η αμυγδαλή εμπλέκεται στις συναισθηματικές αντιδράσεις και στο φόβο.". Έτσι λοιπόν υπήρχε ένας άντρας παντρεμένος, με παιδιά και πολύ καλός επιχειρηματίας. Μπορούσε να συναισθανθεί τις σωστές από τις λάθος τακτικές και το τι θα αποφέρει η κάθε μία. Δυστυχώς, λόγω ενός όγκου στον εγκέφαλο, η αφαίρεση μέρους του, επηρέασε και την αμυγδαλή. Κάτι που φυσικά διέλυσε το συναισθηματικό του κόσμο και η επιχειρηματική του άποψη χάθηκε για πάντα. Το ίδιο και το ενδιαφέρον του για οτιδήποτε).
     Οι παραπάνω δύο ιστορίες έχουν ένα κοινό σημείο. Είναι ακραίες. Ή τουλάχιστον αυτός θα είναι φαντάζομαι ο πιο κοινότυπος χαρακτηρισμός που θα έδινε κάποιος χωρίς να ασχοληθεί και πολύ με αυτές. Πράγματι, έχουν κάτι ακραίο. Γιατί να μην λειτουργήσει οπωσδήποτε η συμβίωση των δύο ανθρώπων στην πρώτη ιστορία? Αλίμονο, και σίγουρα θα μπορούσε. Όπως κατάφερα να είμαι κι εγώ με την κολλητή μου μετά από τόσα χρόνια επικοινωνίας μέσω του Internet και του τηλεφώνου. Αλλά τα καταφέραμε.
     Όσο για τη δεύτερη ιστορία... Σκεφτείτε. Εφηβεία. Έρωτας. Πληγές. Όσο κι αν το 2ο δεν υποδηλώνει το 3ο, συνήθως πάνε μαζί. Και τότε υπάρχουν στιγμές που κανείς εύχεται να συνέβαινε κάτι ώστε να έπαυε να νιώθει. Δε θα είναι ο εαυτός του αλλά δεν τον νοιάζει. Όλο του το είναι το έχει δώσει σε αυτόν τον πόνο. Και ξέρει ότι έτσι καταστρέφεται...


     Ίσως ο τρόπος που τα έγραψα να είναι λίγο μπερδεμένος. Αλλά τα έγραψα όπως τα σκέφτομαι αυτές τις στιγμές που περνάνε όσο πληκτρολογώ. Δεν τα μορφοποιώ ώστε να έχουν μια απόλυτη συνοχή. Προσπαθώ όμως με κάποιον τρόπο να καλύπτω τα κενά που αφήνω(όπως πχ. έκανα στην προηγούμενη παράγραφο με την 2η ιστορία). Άλλωστε προσπαθώ να μείνω και πιστός στο ότι το blog το έχω απλά και μόνο για καταγραφή των γεγονότων της ζωής μου, με τρόπο που να κατανοώ πιο πολύ εγώ και λιγότερο οι άγνωστοι. Πάντως, αν σκεφτεί όποιος το διαβάσει αυτό το post... Θα καταλάβει τους έφηβους λίγο παραπάνω. Το κυριώτερο βέβαια είναι να θυμάστε πώς ήσαστε εσείς στη δική σας ηλικία. Όχι πώς ΕΠΡΕΠΕ κατά τις συνθήκες της εποχής να είστε, αλλά πώς πραγματικά ΘΕΛΑΤΕ να είστε. Εκεί κρύβεται η αλήθεια. Στο ΘΕΛΩ! Εκεί κρύβεται και ο τρόπος αντιμετώπισης και βοήθειας του εφήβου. Λοιπόν... συνεχίζω το καλοκαίρι μου... Να είστε όλοι καλά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: