Αφιερωμένο στην Εύα

Τόξο από καρδιά
Σκοτάδι έξω...Υπάρχουν κάποια τεχνητά φώτα στο δρόμο.
Μα δεν είναι αρκετά.
Ξανακοίτα τη ζωή σου...
Γιατί δε γίνεσαι κι εσύ εν εκ των φώτων; Τα φανερά!

Κυπαρίσσι...
Τελευταίο συναισθηματικό μεθύσι...
Θυμάσαι πότε ήταν αυτό?
Θυμάσαι αν το ένιωσες ποτέ αυτό?

Κοίταξε στην καρδιά ετούτων των λόγων!
Διπλά στο κυπαρίσσι...
Νιώσε τον άνεμο που χαράζει η χαίτη των αλόγων.
Τελευταίο συναισθηματικό μεθύσι...

Ή μήπως πρώτο;

Ένας άγγελος κουνώντας τα φτερά του...
Έρωτα τον ονόμασαν οι άνθρωποι της γης.
Τα φτερά σου που είναι; Εκείνος κράτησε τα δικά του...
Χωρίς τα βέλη του ποιο το νόημα της ζωής;

Γιγνώσκεις να απαντήσεις;
Να βρεις μέσα σου την αλήθεια θα τολμήσεις;
Να σου μιλήσω λίγο σαν ή ως φίλος;
Με την αλήθεια, σαν ποτάμι, να ονομάζεται Νείλος;

Άνοιξε την καρδιά σου.
Άνοιξε τα φτερά σου.
Μπορείς έτσι να μάθεις.
Πόνο άλλο δε θα πάθεις...

Μάθε...

Να μιλάς με αγάπη...
Να φιλάς με αγάπη...
Να αγκαλιάζεις με αγάπη
Να αγαπάς με αγάπη...

Τότε θα βρεις τον Έρωτα μπροστά...
Και θα σου δώσει ένα τόξο...
Τα στοιχεία του όμως δεν είναι απτά.
Κι όμως σαν ήλιος λαμπρό...Πόσο;

Πολύ!
Και θες να μάθεις γιατί;
Δεν είναι από ξύλο, δεν είναι από ζωή.
Δεν είναι από μια αγάπη καλοκαιρινή.
Δεν είναι φτιαγμένο από μια μόνο πνοή.
Μπορεί να αναστήσει, αρκεί να τραβήξεις εσύ.
Του τόξου τη μοναδική χορδή...
Φέρε στη νύχτα την αυγή...

Ωραία δεν είναι τα άστρα;
Γιατί δε γίνεσαι ένα με αυτά;
Ένα τόξο έχεις... Βέλη τα συναισθήματα...
Και το τόξο...Τόξο από καρδιά...