Τα αγόρια δεν κλαίνε

[...]περάσαμε μαζί έντονες συγκινήσεις [...], μια αίσθηση "χαρολύπης". [...] με τη φωνή της αποτελούσε τη Μούσα, τον ήχο της έμπνευσης, για να γράψω τραγούδια για αυτήν, μαθαίνοντάς την κιόλας. Αναλύοντας, όσο μπορώ, την προσωπικότητά της και την ψυχή της. Γνωρίζοντάς την μάλλον. Την εμπιστεύτηκα και εγώ και εκμυστηρευτήκαμε ο ένας στον άλλον τα πιο βαθιά του πράγματα. Η φωνή είναι ένα χάρισμα και ένα όργανο, ειδικά η γυναικεία φωνή που μου προκαλεί εσωτερικούς κραδασμούς, που με βγάζουν από την καθημερηνότητα. Μου ανοίγει παράθυρα φαντασίας κι έμπνευσης. Και όταν συγκινούμαι γράφω, τι να κάνω; Όταν είμαι πολύ χαρούμενος δε γράφω ευκόλα μουσική. Όταν είμαι πιο προβληματισμένος ή συννεφιασμένος γράφω πιο εύκολα.[...]
Πηγή - Από συνέντευξη του Μ.Δ. αλλά με εκφράζει απόλυτα.

Τα αγόρια δεν κλαίνε - Μ.Δ.
Είτε με chat, ραντεβού στα τυφλά
Δακτυλογραφημένη καύλα και πέφτω ξανά
Πως πονάει η μοναξιά Σάββατο νύχτα
Διψασμένα κορμιά για μια πίπα
Στη λίστα, δίχως λόγια πολλά
Δίχως κανένα συναίσθημα
Η λαγνεία με ακυρώνει
Η αγάπη με πληγώνει
Γίνομαι το τίποτα που όλοι περιμένουν
Το λίγο ,το μέτριο που πάντα μισούσα
Γιατί έτσι το σύστημα με θέλει, μέτριο
Το νόμιμο έγκλημα στη εξουσία
Αδελφοποίηση, τελευταία ειδοποίηση
Μια ιστορία ελευθερίας θα βρεθεί κανείς να πει
Ι. Κ. Λάμδα, sodade και νωρίτερα στο Big
Gay, straight, τραβεστί
Χαμένοι, μπερδεμένοι κάτω από τον βραδινό ουρανό
Όλοι χωράνε στην ψυχή μου
Με όλους έχω κάτι να πω
Κανείς δεν ερωτεύεται
Φοβάται τον καθρέπτη
Στο εφήμερο βολεύεται
Κανένα αστέρι πια δεν πέφτει
Ένας άγγελος κλαίει
Και ένα άλλος για άλλη μια φορά
Την πίστη μου καίει

Τα αγόρια δεν κλαίνε
Δεν κλαίνε ποτέ

Θέλω να αλλάξω, να δω το πρόσωπο σου
Να φιλήσω τα μάτια σου να γίνω το φως σου
Πέφτει σαν τείχος πάνω στην καρδιά μου
Καταραμένο αλκοόλ, τρέχουν να σωθούν τα όνειρα μου
Εκπορνεύεται η ουσία, περισσότερο θλιμμένος
Και λιγότερο γενναίος
Μια μέρα θα ξυπνήσω και δεν θα 'μαι πια νέος
Τα χέρια σου στο παντελόνι μου
Η ψυχή μου αποχωρεί
Τελειώνω, και όταν φεύγω
Χάνομαι μες την σιωπή
Στα παράσιτα της τηλεόρασης
Στο κόσμο της καταθλιπτικής όασης
Πλατεία Ομονοίας και Κουμουνδούρου
Αλβανοί και Κούρδοι, ψωνιστήρι με στην χάβρα
Ψιθυρίζω ένα τραγούδι, ανώδυνη αγάπη
Τα αγόρια δεν κλαίνε,
Γνωστό το σενάριο, για όλα τα χρήματα φταίνε
Η οργή μου μεγαλώνει
Συναντάω ένα φίλο
Κοκκινίζουν οι δρόμοι,
Παίρνω δύναμη, αποφάσεις
Τεντωμένο το σχοινί και ακροβατώ
Στις υπόγειες διαβάσεις

Τα αγόρια δεν κλαίνε
Δεν κλαίνε ποτέ