MeSseNger story....

Ο Έρωτας πέταξε ένα βέλος πριν 6 χρόνια. Ήταν τόσο σημαντικό, που αναγκάστηκα να το δώσω πίσω. Τώρα προσπαθώ να του πάρω το τόξο...

τελικά δεν ήταν το τόξο που ήθελα. Ο έρωτας ήταν. Και ξέρω ποια μπορεί να μου τον δώσει... Αυτή που ακόμη δεν έχω βρει.

Έπιασα το τόξο. Έριξα ένα βέλος στον αέρα. Άφησα το όπλο μου να πέσει. Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ψηλά κυνηγώντας το βέλος...

Το βέλος καρφώθηκε σε μια πόλη. "Πόλη των τύψεων". Ο καθένας εκεί ξαναζεί τα λάθη του. Σήκωσα το τόξο και μπήκα στη μάχη...

Κρύφτηκα μέσα σε ένα γκρεμισμένο σπίτι. Κι εκεί ήταν που άρχισα να γράφω με το βέλος μου το "Ζωντανοί Θαμμένοι".

Όταν πέθανα, ένα φως είδα γύρω μου. Αναρωτήθηκα...Το φως ρουφούσε το σκοτάδι ή το σκοτάδι το φως; Μια οπτασία εμφανίστηκε τότε...

Η οπτασία... Κανείς δεν είχε δει το πρόσωπό της ποτέ... Έχει το πρόσωπο που δίνει ο καθένας στην καρδιά του. Έδειχνε αγάπη...

Τότε ήταν που ξέσπασα πάνω της. Με μόνο μαχαίρι τα λόγια μου. Και με μόνη σκέψη μια ερώτηση: ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ! ΓΙΑΤΙ;

"Η απάντηση είναι μέσα σου. Αποδέξου την" είπε η οπτασία πριν παραδώσει την ψυχή μου και πάλι πίσω στη ζωή. Και εκεί είδα την αγάπη.

Αγάπη. Όχι προσωποποιημένη. Στην καρδιά μου όλη συγκεντρωμένη. Ήλιος! Σου προσφέρω τη λάμψη του! Δέξου το!

Ήλιος!Φως!Από τα μάτια μου.Από τις άκρες των χεριών μου.Από τις άκρες των άκρων μου.Εγώ.Μια μάζα από φως που σκάει!

Τόσο φως…Κι όμως είχα αφήσει κάτι εκεί πίσω…Στην πόλη των τύψεων. Το βέλος. Το τόξο μου. Γύρισα πίσω…Για να προστατέψω τους φίλους μου.

Βρέθηκα στην ίδια κατάσταση με το«Ζωντανοί Θαμμένοι», όπως όταν το έγραφα.Παραδομένος στο φόβο.Βλέποντας την οβίδα να πλησιάζει...

Μόνο που τώρα υπήρχε μια διαφορά.Η οβίδα δεν έσκασε.Τουλάχιστον...Όχι πάνω μου.Υπήρξε κάτι που τη σταμάτησε.Οι φίλοι μου!

Δεν ήμουνα μόνος. Κατάλαβα…Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Το μέλλον μου ήταν εκεί να με στηρίζει για να το αγγίξω. Σηκώθηκα και πάλι...

Ο κίνδυνος έφυγε… Οι μορφές των φίλων μου εξαφανίστηκαν. Όχι όμως κι από την καρδιά μου. Με το τόξο στο χέρι. Με μια άδεια φαρέτρα.