Κάτι για να πονέσω τον πόνο...

Βασικά εγώ θέλω να αναρτήσω το παρακάτω τραγούδι του Σαββόπουλου(με νεότερες εκτελέσεις από Νταλάρα, Αλεξίου και Σφακιανάκη)...
Αλλά πρώτα ένα ανέκδοτο γιατί είναι απλά υπέροχο! Και μετά το τραγούδι.
Το έγραψε ο Σαββόπουλος μέσα στη φυλακή, οπότε... καλύτερα να το νιώσετε. Ή τουλάχιστον προσπαθήστε.

Ανέκδοτο:


Διονύσης Σαββόπουλος - Δημοσθένους λέξις

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ