Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Εμπνευσμένο...

Επίθεση αγάπης

Ένα ακόμη δωμάτιο που γεμίζει με αγάπη.
Μελωδίες από πιάνο... Το χαρτί βλέπει το μάτι.
Πολύ ωραία η μελωδία. Δε με κουράζει ν' ακούω
Μου θυμίζει τις μέρες των "σ'αγαπάω. Μ' ακούς;" που μου'λεγες "σ'ακούω".

Περάσανε οι βδομάδες. Περάσανε και οι μήνες.
7 χρόνια ποίησης. Γιατί οι μέλισσες σκοτώνουν τους κυφήνες;
Ας το παραδεχτούμε. Δεν είμαι ποιητής.
Πέντε στιχάκια έγραψα. Ούτε τραγουδιστής.

Σπούδασα για να είμαι προγραμματιστής ίσως.
Μα λες να ήθελα να φύγεις μακριά μου μήπως;
Απομονώνοντας το σκοτάδι απομονώνεις και το φως;
Είχες δει τα όνειρά μου. Κι είχε λάμψει ο ουρανός.

Το είχες δει και το είχα δει. Γιατί χάλασε έτσι;
Εντάξει τα όνειρά μου, τα ξαναχτίζω με το "θέλω έτσι"!
Μ' εσένα τι να κάνω, δεν ξέρω!
Γνωρίζω τι μερίδιο ευθύνης φέρω.

"Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα" δε λένε;
Κάθε Πάσχα, κάθε Χριστούγεννα, κάθε νύχτα οι αναμνήσεις θα με καίνε.
Δε θα σκοτώσω άλλη ξανά.
Λυπάμαι για όλα. Ειλικρινά.

Υπάρχει όμως ένα θαύμα ακόμη για εσένα.
Από μια αγάπη που τρέφεται από εμένα.
Πάντα σε προστάτευα και αυτή τη στιγμή αυτό θα κάνω.
Ορίζω το μέλλον σου.Συγγνώμη αν λίγο το χάνω.

Θα προσπαθήσω σκληρά για τον Παράδεισο. Να πάω!
Και ευθύς θα ψάξω να σε βρω. Παντού θα ρωτάω!
Και αν δεν είσαι εκεί...
αυτή είναι η προσευχή...

Ν' αλλάξει θέση Κύριε μ' εμένα στη Ζωή.
Να ζήσει αυτή. Ας χαθώ εγώ γι' αυτή.
Φερ'τη πίσω λοιπόν. Κι ας μην προλάβω να τη δω.
Μου αρκεί να ζει κοντά Σου. Κι ας χαθώ...

Μες στο σκοτάδι το ζήτησα.
Μέσα σε κλάμμα κρυφό...
Το πρόσωπο...Το φως Σου το αντίκρυσα.
Συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό...

Δεν υπάρχουν σχόλια: