...άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρυσα.
Αν ο κόσμος όμως δεν είναι δίκαιος, ευκαιρία να τον κάνουμε!
Και ορίστε ένα τραγουδάκι για να καταλάβεις πως υπάρχουν κι άλλοι που έχουν περάσει ό,τι περνάς. Μην απελπίζεσαι. Ακόμη κι όταν ο ήλιος μας σβήσει. Αν δε θέλει Εκείνος δε θα πεθάνει κανείς.
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
κοίτα,μπορεί εμένα το τραγουδάκι να μη μ' άρεσε (ο καθένας με α γούστα του)..αλλά ok,θα συμφωνήσω με το ότι ποτέ αυτό που περνάμε δεν είναι μοναδικό,δεν είμαστε οι μόνοι σε αυτήν την κατάσταση..η απελπισία δεν βγάζει πουθενά...χωρίς σκέψη δεν βγάζει πουθενά το θέμα
Πάνω που νόμιζα πως είχες πάψει να με διαβάζεις έκανες ξανά την εμφάνισή σου... Χαίρομαι Ag'o :)
Δημοσίευση σχολίου