Ποιητική βραδιά...

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς.
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί. Μ' ακούς;
Ελύτης

---

Και το βαρύθυμο φεγγάρι μου που χρόνια τώρα έχει σωπάσει
και το κερί μου που πεθαίνει
και μέσα η σκοτεινή ψυχή μου,
χωρίς αιτία και οι τρεις στην πλάση είμαστε τόσο λυπημένοι.
Λαπαθιώτης

---

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι και ανύποπτα περνά μες στη ζωή.Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι, σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.
Μαρία ...

---

Ένιωθε γερή την αρματωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μες στο κορμί του σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα. Μιας αγάπης, με ακατέλυτο ρυθμό, ακατανίκητης σαν τη μουσική μιας παντοτινής γιατί γεννήθηκε όταν γεννηθήκαμε και σαν πεθάνουμε, αν πεθαίνει, δεν το ξέρουμε ούτε εμείς, ούτε άλλλος κανείς.
Σεφέρης

---

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
Εμπειρίκος

---

Είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούαστε. Να από πού ξεσπάει η προαιώνια λύπη της αγάπης.
Ελύτης