Αμήν

Η τελευταία σκέψη είναι πράγματι η ελπίδα!
Η ώρα 4:17 το ξημέρωμα.
Μόλις γύρισα σπίτι και έχω να ανακοινώσω μερικά πράγματα.
1) Αύριο πρωί δουλεύω αλλά δε με νοιάζει.
2) Κάπου είχα διαβάσει πως οι φίλοι είναι αυτοί που όταν ξεχάσεις τη μελωδία του εαυτού σου, θα είναι ικανοί να σου την τραγουδήσουν ξανά. Έτσι... σαν μια αφιέρωση στον Omnis.
3) Αφού λοιπόν είμαι ξανά ο εαυτός μου, καλύτερα οι όποιοι εχθροί μου να με φοβούνται για το τι δύναμη έχω τώρα στα χέρια μου. Τον Χριστό, τους φίλους μου, τα αδέλφια μου, τους ανθρώπους που πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη τους στον Θεό μου.
    Και όσο για σένα Νάνσυ... θα με ακούσεις. Είπες πως με κατάλαβες και έγινες δυστυχισμένη. Θα αναθεωρήσεις και θα καταλάβεις καλύτερα το ποιος πραγματικά είμαι. Τώρα που είμαι πάλι ο εαυτός μου δε φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Δεν δειλιάζω. Δεν, δεν, δεν... Και κάτι ακόμα. ΔΕΝ θα τα παρατήσω!