Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Στην αγκαλιά σου - Μέρος 2ο

Στην αγκαλιά σου θέλησα κι απόψε να βρεθώ
κοντά σου, ό,τι δε γνώρισα να δω
και να το νιώσει η καρδιά
για όσα μείναν μοναχικά.

Στην αγκαλιά σου
συγκεκριμένα στην καρδιά σου
στο αριστερό μέρος του στήθους σου
να ηρεμώ σαν ακούω τους κτύπους σου.

Στην αγκαλιά σου θα ήθελα να κοιμηθώ μια νύχτα.
Κι ας είναι η νύχτα που...

Τη συνέχεια τη θυμάμαι μα δεν θέλω να την πω.
Έχω πολλά να χάσω πια... Γι' αυτό!
Οργή εξαφανισμένη...
Δεν υπάρχει αγάπη μου "γλυκιά", ούτε "χαμένη".

Ομως μου έμεινε κάτι.
Οι χαρούμενες στιγμές που τις πέρασες μέσα στα όνειρά μου.
Και ακόμη δε γνωρίζω το όνομά σου...




Χτες ξεκίνησα να γράφω τον κώδικα της ιστοσελίδας για τη μονή ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Αυτή είναι η πτυχιακή μου. Μετά που έκανα όσα ήθελα και έκλεισα τον υπολογιστή για να πέσω στο κρεβάτι μου... Τότε ήταν που, σαν δώρο ή σαν εφιάλτης δεν ξέρω, μου ξύπνησαν όχι τα παλιά συναισθήματα, αλλά μία παλιά επιθυμία. Κι αυτή η επιθυμία με οδήγησε στο να γράψω το παραπάνω.
...
Ήμουν σε ένα δάσος και έτρεχα. Πίσω μου μία έπαυλη με άσπρο μάρμαρο στολισμένη. Μπροστά μου(αυτό προωτοαντίκρυσα) ένα δάσος στο οποίο μαζί με άλλα παιδιά τρέχαμε. Κάτι μας κυνηγούσε; Κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Δεν ένιωθα τίποτα εγώ. Νομίζω πως παίζαμε όμως. Ήταν και μια κοπέλα ανάμεσα στα παιδιά, λεπτή, ντυμένη με ένα μπλε φόρεμα.
Στην επόμενη σκηνή βρισκόμασταν στην έπαυλη όπου τρώγαμε, παίζαμε χαρτιά. Αυτά θυμάμαι. Και η κοπέλα αυτή με τα μπλε δίπλα μου να έχει ακουμπήσει στον ώμο μου και να μου λέει σε μία στιγμή "Είμαι έτοιμη να κάνουμε έρωτα!" με απόλυτη ειλικρίνια... Κι εγώ της απάντησα πως θα πρέπει να περιμένει να είμαι κι εγώ έτοιμος. Δεν ξέρω αν το είπα απότομα ή όχι. Δε θυμάμαι. Σε μια στιγμή έφυγε από κοντά μου και υπέθεσα πως πήγε στην τουαλέτα. Όταν όμως μετά απο λίγο θέλησα να τη βρω και να της μιλήσω, βγήκα έξω από την έπαυλη, στο δάσος και άρχισα να την ψάχνω. Όμως δεν ήταν κανεις εκεί. Όσο κι αν έψαξα... Και τελικά πήγα στην πόλη για να τη βρω. Όμως ούτε εκεί την βρήκα... Την είχα χάσει για πάντα; Δεν ξέρω... Ξέρω όμως πως ήταν πιο τρυφερή αγκαλιά που έχω λάβει ποτέ...Και δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά της...
Και όλα αυτά συνέβησαν σε ένα όνειρο...
Τι θα γίνει αν συμβεί το ίδιο στην πραγματική ζωή;
Τι θα κάνω;
Κι η μαρμάρινη έπαυλη... τι συμβολίζει άραγε;
Και γιατί η κοπέλα να είναι ντυμένη στα μπλε; Υπέροχη ήταν...
Τουλάχιστον στο όνειρο...
Στην πραγματική ζωή είπαμε... Δεν την έχω συναντήσει...
Δεν ξέρω ούτε το όνομά της...
Το μόνο που θυμάμαι,
    είναι η αγκαλιά της...

Δεν υπάρχουν σχόλια: