-Ευχαρίστως, είπε το Μικρό Φάντασμα αλλά μόλις έκανε ν'αρχίσει να διηγείται, όσο μπορούσε πιο καλά τις περιπέτειές του, πώς τρόμαξε τον αστυνόμο και πώς φοβήθηκαν οι γυναικες στη λαχαναγορά, πώς μπήκε στο Δημαρχείο και την ιστορία με τον Τόρστενσον και τους Σουηδούς, που δεν ήταν Σουηδοί, έγινε κάτι αναπάντεχο, κάτι που τον έκανε να διακόψει τη διήγησή του, πριν καλά-καλά την αρχίσει.
Ξαφνικά πίσω από τα πυκνά μαύρα σύννεφα που σκέπαζαν τουν ουρανό βγήκε το φεγγάρι. Ένας δίσκος από αστραφτερό ασήμι.
Και μία από τις πιο ασημένιες του ακτίνες έπεσε απάνω στο Μικρό Φάντασμα.
Το Φαντασματάκι ένιωσε μιαν ανείπωτη ευτυχία. Ένιωσε τον εαυτό του ελαφρό και ελεύθερο, πολύ πιο ελαφρό και πιο ελεύθερο από ό,τι είχε νιώσει ποτέ άλλοτε.
Και τότε ξαφνικά το πρόσεξε:
-Δεν είμαι πια ούτε μαύριο φάντασμα. Είμαι πάλι φωτεινό. Καλέ είμαι λευκό, λευκό, λευκό, λευκό!
Η Βάγια-Κουκουβάγια γέλασε και είπε:
-Σας φαίνεται περίεργο; Αλλά είναι πολύ απλό και αυτονόητο, καλέ μου φίλε. Ο ήλιος ήταν η αιτία που είχατε μαυρίσει και το φεγγάρι σας άσπρισε και πάλι. Έτσι είναι τα πράγματα και νομίζω ότι πρεπει σιγά-σιγά να βρείτε πάλι την ηρεμία σας.
Αλλά το μικρό Φάντασμα δεν ήξερε πια τι έκανε από τη χαρά του. Δεν άκουγε τι του έλεγε η Βάγια-Κουκουβάγια κι ούτε μπορούσε να ησυχάσει. Όσο κρατούσε η απόκοσμη ώρα των Φαντασμάτων, αυτό χοροπηδούσε απάνω στα τείχη του κάστρου. Χοροπηδούσε από πολεμίστρα σε πολεμίστρα και χαιρότανε.
Χαιρότανε απερίγραπτα που ήταν πάλι άσπρο όπως άλλοτε.
Κάτασπρο σαν ανθός. Πιο άσπρο κι από το σύννεφο από ψιλό χιονάκι.
ΤΕΛΟΣ
ΟΤΦΡΙΝΤ ΠΡΟΪΣΛΕΡ - ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου