...δε φοβάμαι πια

Χρώματα παντού. Τριγύρω χρώματα.
Όνειρα παντού. Τριγύρω χώματα.

Ο ήλιος θα ανατείλει σε μερικές ώρες.
Έχει ξημερώσει ήδη σε κάποιες χώρες.

Ακούω πολύ τελευταία πως είναι μαγνήτης η νύχτα.
Μαγνήτης αναμνήσεων που τον δημιουργεί η μοναξιά του σκοταδιού. Η νύχτα!

Εστιάζοντας τα μάτια μου στον κέντρο των δικών σου οφθαλμών
μπορώ να δω όσα αντίκρισες. Τον κυκεώνα τα εμπειριών.

Περπατάς στο δρόμο κι ονειρεύεσαι.
Κοιμάσαι, κι ονειρεύεσαι.

Τελικά ποια είναι τα πραγματικά σου όνειρα;
Καρδιά και μυαλό. Κανένα ή και τα δυο παμπόνηρα;

Με την αρνητική έννοια παμπόνηρα.
τελικά ποια είναι τα πραγματικά σου όνειρα;

Ποια λέξη άραγε να' ναι το αντίθετο; Η αρχική "σκοταδισμός".
Δεν είναι αρκετός των σκέψεών μου ο φωτισμός.

Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από τ' αστέρια!
Και λοιπόν; Άνοιξε τα χέρια.

Προσπάθησε τώρα να πιάσεις ένα αστέρι.
"Είναι μακριά! Κι ένα παιδί το ξέρει!".

Όχι! Δεν το ξέρει το παιδί.
Οι μεγάλοι του το 'παν, όταν έπαψαν να είναι μικροί.

Το παιδί έβλεπε ένα φως στον ορίζοντα
και πίστεψε ότι να τον αγγίξει μπορούσε. Τον ορίζοντα!

Δεν τα κατάφερε! Ή μήπως μπόρεσε;
Μήπως κλείνοντας το χέρι του το αστέρι χώρεσε;

Βλέποντας με τα μάτια του παιδιού...
Αγγίζοντας με τα χεράκια του παιδιού...

Δε μπορείς να δεις διαφορά. Καμιά δεν υπάρχει.
το αστέρι είναι στο χέρι σου; Ή ακόμα στον ουρανό υπάρχει;

Γιατί, βλέπεις, το χέρι του παιδιού είναι δικό σου.
Το βλέμμα του παιδιού είναι δικό σου.

Το μόνο που σου πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι
πως όλοι είμαστε κομμάτι του ίδιου παιδιού. Και αν δεν είσαι, γίνε!

Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από αστέρια.
Δε μπορείς να τα πιάσεις στα χέρια;

Γιατί δεν αγκαλιάζεις τον άνθρωπο δίπλα σου τότε;
Απάντησα "γιατί". Θ' απαντήσω και στο "πότε"!

Μόλις οι άνθρωποι κοιμηθούν!
Και όταν στον καθρέφτη, το πρόσωπο της νέας μέρας, κοιτούν.

Πόσες φορές σπίτι ξημερώματα γύρισα;
Πόσες φορές το παραπάνω τήρησα;

Πόσες φορές σταμάτησα, την πάχνη κοιτώντας;
Δίπλα από αμάξια με θολά τζάμια περπατώντας;

Σταματημένος μπροστά σε ένα παλιό αμάξι
Γράφοντας "καλημέρα" μ' ένα χαμόγελο, πριν χαράξει.

Περπατώντας προσεκτικά μέσα στη νύχτα της σιωπής.
Ακούγοντας σιωπηλά τον ήχο της ξεραμένης βροχής.

Που έχει τόσα χρόνια κουραστεί να πέφτει.
Έχει κουραστεί να αποτελεί το θρήνο, όταν πέφτει.

Τον θρήνο του ουρανού που χάνει τα παιδιά του
Τις σταγόνες που διαλύονται σαν πέσουν σε ένα δέντρο, στα κλαδιά του.

Θα ήθελα κάποτε να γνωρίσω τους ανθρώπους που δεν άκουσα
παρόλο που μου μίλησαν. Να τους ακούσω δεν άντεξα.

Μια κατεύθυνση προς τον Θεό. Αυτό δε ζητάμε;
Σε όποια θρησκεία κι αν ανήκεις. Το ίδιο δεν κοιτάμε;

Γιατί διστάζεις; Ξεχάσαμε να αγαπάμε;
Μάθαμε μόνο να φεύγουμε αφού καλύψουμε την περιέργεια του να "κοιτάμε";

Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου.
Όπως το παιδί που είμαστε όλοι μας. Φαντάσου!

Όλους σου τους φόβους που σε εμποδίζουν να αγαπήσεις.
Αγάπησε αυτούς! Αγάπησε κι εσένα και θα μπορέσεις να ζήσεις.

Μια μεγάλη περιπλάνηση είναι η ζωή.
Εσένα τι σε αγγίζει; Το τέλος ή η αρχή;

Μήπως και η ζωή έχει όνειρα για σένα;
Μήπως το όνειρό της είναι να μην αγαπάς κανένα;

Ή μήπως όχι;
Μη βάζεις όλους τους ανθρώπους στην ίδια απόχη.

Πότε ήχησαν τελευταία φορά οι σειρήνες στους δρόμους;
Ή μάλλον... Πότε έπαψες να τους ακούς τους μόνους;

Πληγωμένοι σε μια γωνιά. Ή μήπως όχι; Κοίτα ξανά!
Με της καρδιάς σου τα μάτια. Με του μυαλού σου τ' αυτιά!

Τα είδωλα που βλέπεις ως εφιάλτες!
Είναι τα ίδια είδωλα που βλέπουν εκείνοι. Εφιάλτες;

Δε μπορεί να είναι εφιάλτες. Αυτά είναι τα όνειρα που βλέπουν εκείνοι.
Τα όνειρα που βλέπουν όταν είναι ξύπνιοι στη μοναξιά του δρόμου εκείνοι.

Και όμως, αν εστιάσω τα μάτια του παιδιού στα μάτια τους
θα αντικρίσουμε όλοι, τις ψυχές και τα παλάτια τους.

Μάλλον οι κουβέρτες τους δεν είναι για το κρύο.
Η έλλειψή τους μπορεί να οδηγήσει μόνο το σώμα στο "αντίο"

Η ψυχή τους όμως είναι ακόμη ζωντανή και δυνατή.
Παρατήρησέ τους. Μπορεί να μάθεις κάτι. Η αλήθεια είναι αυτή!!!

"Η κόλαση είναι οι άλλοι", ο Σαρτρ είχε πει.
"Η κόλαση είναι η απουσία τους", σε μια ταινία είχε ειπωθεί.

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο πιο αληθινός.
Ξέρω πως κάθε παιδί είναι ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός.

Ξέρω πως δε χρειάζεται να γνωρίσεις την κόλαση για τον παράδεισο να φτιάξεις.
Κάθε τι που δείχνει πόλεμο, κοίτα να το θάψεις.

Δε χρειάζεσαι τη βία, ούτε τα χρώματά της, για να περάσεις τις σκέψεις σου.
Ζήσε με αγάπη και όταν πεθάνεις, θα έρθει η στέψη σου.

αν δεν τα καταφέρεις να κάνεις την αγάπη οδηγό σου,
μην απελπιστείς. Η προσπάθεια μετράει. Κι αυτή θα 'ναι κατόρθωμα δικό σου.

Σήκω λοιπόν κι αγκάλιασε τ' αστέρια, τους ανθρώπους.
Κι αν διστάσεις να θυμάσαι, όσους έκανες, κόπους.

Ήρεμη ήταν απόψε η νύχτα...
Το φως έσπασε στου μυαλού μου τον κρύσταλλο.
Κι εγώ απορροφώντας το φως γίνομαι ένα απ' τα χρώματα αυτά.
δεν ξέρω ποιο... Ξέρω μόνο πως...