Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

H επιστροφή...

Επέστρεψα λοιπόν. Με νέες εμπειρίες. Ανανεωμένος. Και πολλά ακόμη που θα αναφέρω παρακάτω.
Καταρχάς(και όχι καταρχήν) θέλω να πω πως το blog αυτό ήταν καπετάνιος σε πολλά ταξίδια. Αν ήταν να διαλέξω τώρα έναν τίτλο για το παρόν blog, θα διάλεγα το "Τα ταξίδια ενός Προάγγελου".
Μέσω του παρόντος blog αντιμετώπισα τη λήθη. Πράγματα που κατέγραψα εδώ, πολλά θα τα είχα ξεχάσει υπό άλλες συνθήκες. Από την άλλη, αυτό το αντιμετώπιζα παλαιότερα φτιάχνοντας ιστορίας και κρυπτογραφώντας εκεί μέσα τη ζωή μου ώστε όποιος και να τις διάβαζε να μη μπορούσε να καταλάβει αν είναι αυτοβιογραφία μπερδεμένη με φαντασία ή σκέτη φαντασία.
Ακόμη, το παρόν blog στάθηκε πάτημα για τη δημιουργία 2 άλλων blog τουλάχιστον. Κάτι σαν τη λερναία ύδρα. Κόβεις τη ρίζα και φυτρώνουν 2 καινούρια(γέλια). Το ένα είναι το http://chymaposa.blogspot.com/. Το άλλο δεν ξέρω ποιο είναι, αλλά ξέρω ότι υπάρχει.
Επίσης, το blog αυτό στάθηκε αφορμή να ξεκινήσω σιγά-σιγά ώστε τελικά να φτιάξω:
  • το blog του πιο "σοβαρού" περιεχομένου με τίτλο Είδα πολλά... στη διεύθυνση http://eida-polla.blogspot.com
  • το blog της χορωδίας, στην οποία συμμετέχω, του Δήμου Πεύκης, υπό τη διεύθυνση http://xorwdia-peykhs.blogspot.com καθώς και τους επιπλέον ιστοχώρους περί του ιδίου θέματος forum και wiki της χορωδίας

Θεωρώ λοιπόν πως το συγκεκριμένο blog ολοκλήρωσε το έργο του. Ο καιρός περνάει και εγώ περνάω μαζί του αφήνωντας τα σημάδια μου από εδώ και από εκεί. Ελπίζοντας... σε κάτι καινούριο. Άλλωστε είχα σκεφτεί πολλές κοπέλες για συντρόφους μου. Όμως, καμιά δεν ήταν κατάλληλη τελικά. Όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου "Η μία σου ξινίζει, η άλλη σου βρωμάει!"(γέλια). Μερικές φορές, είχα σκέψεις για κάποια κοπέλα, αλλά τελικά ήταν καθαρός ενθουσιασμός, τον οποίο χαίρομαι που δεν ακολούθησα. Είμαι σίγουρος ότι θα είχα βρει ανταπόκριση αλλά καλύτερα που δεν εκφράστηκα γιατί τότε θα είχα αναγκαστεί να κάνω πίσω εγώ και θα ήταν κακό αυτό. Τώρα, λοιπόν, νομίζω πως βρήκα τη σύντροφο που ήθελα. Της μίλησα λοιπόν. Δεν ξέρω πού θα καταλήξουμε και αν θα τα καταφέρουμε. Αλλά μπορούμε πάντα να προσπαθήσουμε. Άλλωστε ταιριάζουμε σε πολλά σημεία.

Και κάποια βιντεάκια για το τελείωμα...


Τι κι αν επέστρεψα, λέω να μη μείνω για πολύ
μα όπως και να' χει, αυτή είναι "η επιστροφή"



Εγώ γυρνώ ανάποδα όλη τη γη
εγώ τρελό και πειραγμένο παιδί



Θα πάρω φόρα να περάσω το μεγάλο που 'χεις φτιάξει γκρεμό
κι αν το ξεχάσεις μια φορά χίλιες φορές θα σου το πω σ'αγαπώ



Αφού της μοναξιάς το μονοπάτι διαλέγεις σα μέσο διαφυγής
το κάνω κι εγώ κάποιες φορές, μα κάποτε θα κουραστείς
Σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά, παραμονεύει η μοναξιά
σε ξεγελά, στην αρχή φαίνεται γλυκιά, όμως μετά...
Αφιλόξενη και πικρή, μεταμορφώνεται σε εξορία
αλλάζει πρόσωπο ξαφνικά, τώρα μοιάζει με τιμωρία



Κι αυτό γιατί το χρωστούσα από τη μέρα της δημιουργίας του blog.


And it takes no time to fall in love
But it takes you years to know what love is

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

9 μέρες ευχαριστώ



...και εξαφανίζομαι για 9 μέρες...

Εξομολογήσεις Πρωταγωνιστών

Όταν σήμερα ακούτε ότι γίνεται μια ληστεία, τι σκέφτεστε; Λέτε "τον τυχεράκια";
Αναλόγως πώς γίνεται το καθετί. Εγώ πάντα κινήθηκα σε κάποια όρια, ας πούμε, ηθικά. Η ανθρώπνιη ζωή είναι πάνω από όλα. Εάν κάνεις μια ληστεία σε μια τράπεζα και αφήσεις πίσωσ ου πέν τε πτώματα, είναι σαν να υπογράφεις την καταδίκη σου. Η υπερβολή γυρνάει εναντίον σου.

Αυτό όμως σας ενδιαφέρει, δεν σκέφτεστε το θύμα;
Αν μιλάμε για τον γεράκο που του δάγκωσαν τα δάχτυλα και πέθανε, είμαι με τη μεριά του θύματος. Πρόσφατα, στη ληστεία της ΔΕΗ, που σκοτώθηκε ο ταμίας, αρκετά κανάλια έλεγαν, "ο τάδε, που κινήθηκε ηρωικά", τη στιγμή που δεν υπήρχε λόγος να κυνηγήσει ο ταμίας τον δράστη. Δεν έπρεπε να το κάνει. Τα ΜΜΕ και κάποιοι περίεργοι χρησιμοποιούν το κύρος τους και ηρωοποιούν τα θύματα και έτσι δημιουργούν νέα θύματα. Κάποιοι άυριο μπορεί να τον μιμηθούν και να γίνουν κι αυτοί θύματα.

Κάποτε... Τώρα... Τι άλλαξε;


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Βρήκα τον λωλοΣτεφανή!!

Εκεί που κάνω λοιπόν χαρούμενος-χαρούμενος την πτυχιακή μου(για να διαπιστώσω πως 5 ώρες με το ρολόι κάνω πτυχιακή και δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα!!!) είχα αφήσει το Thunderbird ανοιχτό, για να βλέπω τις οδηγίες που μου είχε στείλει ο υπεύθυνος του σάιτ για το τι θέλει να του φτιάξω. Και μου έρχεται mail από έναν που μου έγραφε "ti kanies koykla mou....!!!!!".
Λέω κι εγώ "ε θα έστειλε λάθος. Θα πάτησε τον από πάνω ή τον από κάτω αντί για την κοπέλα του" και του στέλνω "μάλλον έστειλες σε λάθος παραλήπτη". Και μου απαντάει "sorry alla ida thn foto soy k nokija oti eisai koritsi alla malon den eisai"...

Απάντηση του Evris: "ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!!!!!!!!!! ΤΙ ΓΡΟΘΟΣ!!!!!!!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!!!!!!!"

Η φωτογραφία που είδε ο τύπος που έμεινε με το πιστολίνο στο χέρι:



Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί ό,τι λέει το παρακάτω σκίτσο:



Χαχαχαχα!!!

Με θέλεις, χωρίς εσένα

Το τέλος της παράκαμψης
κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
στέκομαι στο έδαφος
μα δε με θέλεις
χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
δεν έχω τίποτα να σου δώσω
κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
περισσότερο από κάθε άλλη φορά
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
η αντανάκλαση της σύγχυσης
οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
η ανακάλυψη του οίκτου
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει
[η χαρά ποτέ]
κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δε μπορώ ν' αλλάξω
γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν' αργοπεθαίνει
λεπτό με το λεπτό
αστέρι μ' αστέρι
δορυφόρο με δορυφόρο
δώσ' μου τα χέρια σου
κράτησε μακριά τα ψέματα
χάρισέ τα σ' αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
θέλεις ν' ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
σε σκέφτομαι
μέσα από σένα είδα εμένα
τη στρογγυλή άκρη της Γης
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως

Μ.Δ. ~ Κ.Β. ~ Α.Π.

Τίποτα...

...πέρα από μία ερώτηση που θα μου άρεσε να μπορούσα να την κάνω...


How can you tell the sun not to shine, when clouds exist?
How can you tell me not to fall in love, when you exist?