HAPPY

Σκέφτηκα να γράψω και μερικά λόγια για το πρόσωπο που μου έλειπε και που ξαναγύρισε στη ζωή μου. Τα έσβησα όμως. Δεν αξίζουν να γραφτούν με απλά λόγια... Τους αξίζει ένα ποίημα και ένα τραγούδι. Τραγούδι έχω φτιάξει και είναι το "Θαυμάζοντας την αγγελική ομορφιά της καρδιάς της..." με στίχους τους παρακάτω:

“...την αγγελική ομορφιά της καρδιάς της”
Λόγια με τόση δύναμη...
Κι ένα χαρτί που το μόνο που μπορεί
είναι να χαραχτεί.

Να χαραχτεί από ένα μελάνι, ένα στυλό.
Να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες.
Να μεταφέρει αισθήματα σε άλλους.
Αλλά όχι τόσο καλά, όσο θα τα μετέφερα εγώ.

Φαίνεται στα μάτια του άλλου όταν βγάζει ό,τι αισθάνεται.
Κι αυτή είναι η μαγεία.
Μια μαγεία που χάσανε αρκετοί.
Κι όσοι την έχουν, αν δεν την βρούνε σε άλλους,
τότε τη χάνουν κι αυτοί.

Την απαρνούνται.
Τη διώχνουν από το σώμα, απ' την ψυχή τους.

Όπως κάποτε κι αυτό το χαρτί
θα διώξει, σαν αρρώστια, το μελάνι που το ντύνει.
Όπως κάποτε έδιωξα κι εγώ
τη μιζέρια από τη Νάνσυ.

Τότε που δημιουργήσαμε τα φτερά μας.
Τότε, το θυμάμαι ακόμη, πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω!
Τότε που σαν άγγελοι μαθαίναμε να πετάμε.

Εκείνη σίγουρα έμαθε.
Εγώ όχι.

Περιορίστηκα στο να την πιάσω από το χέρι.
Να με σηκώσει ψηλά. Στον ουρανό.
Εκεί που γεννήθηκαν τα φτερά μας.
Σφίγγοντας το χέρι της μέσα στο δικό μου.
Θαυμάζοντας...

Στη Νάνσυ,
που με προστάτεψε
κάθε στιγμή της ζωής μου.

---

Όμως και το παρακάτω ποίημά μου ταιριάζει στην περίπτωση γιατί μετά και την έλευση της Hopy-Νάνσυς έπαψα να είμαι ένας από αυτούς που ντρέπονταν για τα φτερά τους :) Όχι πώς ξέχασα πώς είναι. Είναι πιο εύκολο να βοηθήσεις κάποιον όταν είσαι εκτός της κατάστασής του αλλά θυμάσαι και πώς ήταν όταν ήσουν στην κατάστασή του :) Μάθημα από εμπειρίες ζωής :)

"Έκπτωτος άγγελος"
Συννεφιασμένη η μέρα
Παγώνει τον αέρα
Τι κοιτάς; Τα σύννεφα;
Εκεί που εχθές πετούσες;

Άρχισε να παραμιλάς
Ξέχασες να πετάς;
Τι φταίει γι' αυτό; Οι άνθρωποι;
Ή μην ο εαυτός σου;

Μην εσύ τα έκοψες, ο ίδιος, τα φτερά σου;
Μην εσύ υπέκυψες στα συναισθήματά σου;
Η αλήθεια τους πεθαίνει
σύντομα σαν ψεύτικα θα είναι.

Εγώ βλέπεις δεν πρόλαβα να υποκύψω τότες
Μεσσίες εμφανίστηκαν μα ήτανε προδότες
Και φυσικά δεν έφταιγαν εκείνοι
ούτε οι άλλοι.

Η γιαγιά μου θα' λεγε για το ξερό μ' κεφάλι.
Λυπάμαι, δε θα γίνω, όπως και τόσοι άλλοι.
Βλέπεις εγώ όταν έμαθα να κολυμπώ ήταν νύχτα
Την όχθη, ναι, την έψαχνα, κατάφερα, τη βρήκα.

Υπήρξαν κάποια κύματα, άνθρωποι μορφωμένοι.
Έψαξαν και εγνώρισαν τον ίδιο τον εαυτό τους.
Στη θάλασσα του κόσμου μου θυσίασαν τ' όνειρό τους.
Κι ας μην ήξεραν τίποτα, καμία επιστήμη.

Αυτό όμως δε σημαίνει...
Δεν ήταν μορφωμένοι;
Ηρέμησε, γαλήνεψε...
για κούνα τα φτερά σου.

Δεν έχεις πια; Σου τα 'κοψε;
Για κοίτα πιο βαθιά σου.
Βρες τις ερωτήσεις σου.
Πάρε τις απαντήσεις.

Κι ύστερα προχώρησε εκεί που θα επιλέξεις.
Τα φτερά είναι μέσα σου
Το μόνο που σε κρατάει στη γη
είναι τα εμπόδια που θέτει το μυαλό σου...

Αφιερωμένο σε κάθε άνθρωπο

που του κόπηκαν τα φτερά
και η αγάπη για τη ζωή...

Το όμορφο πάντως είναι πως παρόλο που είπα "όπως έδιωξα κι εγώ τη μιζέρια από τη Νάνσυ" δεν ισχύει πλέον. Εννοώ πως κανείς από τους δυο μας δε θεωρεί ότι βοηθήσαμε τον άλλον. Αναγνωρίζουμε όμως ότι ο άλλος μας βοήθησε. Κι όπως είπε κι ο φίλος μου ο Omnis "Σχέσεις σαν αυτή που έχεις εσύ με τη Νάνσυ μας κάνουν να είμαστε διαφορετικοί από τους υπόλοιπους ανθρώπους και τη μάζα". Και πράγματι έχει δίκιο...