Μία Σκέψη...

...που έκανα το απόγευμα μετά που είδα τις γιορτές του κάθε κόμματος. ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ,ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ,Οικολόγοι Πράσινοι κτλ(όχι με αυτή τη σειρά απαραίτητα).
Ίσως απαντήσω και σε όσους θέλουν να μάθουν τι ψηφίζω.
Ουτοπιστικό ίσως θα πει κάποιος. Όμως δεν είναι. Όσο κι αν δεν ελπίζω να γίνει ο τρόπος που σκέφτηκα για να ενωθούμε ως Ελλάδα κάτω από το πράσινο, το καφέ και το γαλάζιο της φύσης που μας περιβάλλει.

Οι ομάδες περιμενουν τους επόμενους αγώνες,
Και τα κόμματα τις επόμενες εκλογές.
Όχι για το καλό της χώρας, αλλά για να αποδείξουν στα άλλα κόμματα ότι εκείνοι είναι καλύτεροί στο να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κόσμου...
Κι εγώ περιμένω τον επόμενο πόλεμο για τη ζωή
που θα οδηγήσει στην κατάργηση των κομμάτων
και στην ένωση των καρδιών μας εναντίον του εχθρού.

Γιατί μόνο τότε έχουμε δείξει(από παραδείγματα του παρελθόντος) ποιοι είμαστε πραγματικά. Ως Έλληνες. Όχι ως κόμμα. Ούτε μικρό, ούτε μεγάλο κόμμα. Ούτε μπάχαλη αναρχία...

Έλληνες...

Και ναι, θέλω να ενώσουμε τις καρδιές μας ως Έλληνες καταλαβαίνοντας ποιος πραγματικά είναι ο εχθρός μας(ορατός ή αόρατος). Δεν το θέλω όμως τόσο πολύ ώστε να προκαλέσω επίτηδες πόλεμο, σε περίπτωση που είχα τη δύναμη για κάτι τέτοιο.

Άλλωστε όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ο πόλεμος ή ο αγώνας καλύτερα είναι η πρώτη λύση που σκέφτηκα. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι άλλες. Ή ακόμη χειρότερα πως δε θέλω να τις διαβάσω στα σχόλια όποιου διαβάζει αυτό...

Τραγούδι της ημέρας:Δικαστής - Νότης Σφακιανάκης