Μια αλήθεια τελευταία, νιωσ'τη κι ας μην είναι ωραία

Αν την φιλήσεις, είσαι αγενής.
Αν δεν την φιλήσεις, δεν είσαι άντρας.
Αν συμφωνείς με ότι θέλει, σε σέρνει από τη μύτη.
Αν διαφωνείς, δεν έχεις κατανόηση.
Αν την βλέπεις συχνά, βαριέται.
Αν όχι, σε κατηγορεί για αδιαφορία.
Αν ζηλεύεις, λέει ότι είναι κακό.
Αν δεν ζηλεύεις, δεν την αγαπάς.
Αν "κανείς κίνηση" γρήγορα, δεν την σεβάστηκες.
Αν δεν κάνεις, δεν σου αρέσει.
Αν την φιλάς μια στις τόσες, σε λέει ψυχρό.
Αν την φιλάς συχνά, λέει ότι την εκμεταλλεύεσαι.
Αν δεν την βοηθήσεις να κάνει κάτι, δεν έχεις τρόπους.
Αν την βοηθήσεις, είναι απλώς ακόμα μια αντρική τακτική για να την "ρίξεις".
Αν μιλάς, θέλει να ακούς.
Αν ακούς, θέλει να μιλάς.
Εν ολίγοις:
Τόσο απλές και όμως τόσο πολύπλοκες.
Τόσο λεπτεπίλεπτες και όμως τόσο δυνατές.
Τόσο μπερδεμένες και όμως τόσο επιθυμητές.
Τόσο ένοχες και όμως τόσο υπέροχες.

---

Τα παραπάνω δεν είναι η αντικειμενική αλήθεια. Είναι η υποκειμενική αλήθεια μερικών ανθρώπων. Προσωπικά εγώ δεν την ακολουθώ. Αυτός είναι και ο λόγος που μερικές φορές απλά δεν μιλάω για συγκεκριμένες προσωπικές στιγμές μου με κανέναν. Ακόμη κι αν αυτή η στιγμή ήταν ένα "γεια". Διαφορετικά θα το αντιληφθεί ο εαυτός μου και διαφορετικά ο συνομιλητής που μαθαίνει μέσα από το πώς έχω δει εγώ την προσωική αυτή εμπειρία. Και δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά ξέρουν πότε να σταματήσουν να μιλάνε... Προσπαθώ να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς τους λίγους...