Μία κόλαση φτιαγμένη από πύλες παραδείσου

Γεννιέσαι...
Σιγά-σιγά αρχίζεις να αναπτύσσεσαι.
Το σώμα σου, ο χαρακτήρας σου... Το "είναι" σου γενικότερα.
Και φτάνει η στιγμή που δίνεις τις τελικές εξετάσεις που καθορίζουν το κατά πόσον θα είναι πιο εύκολη η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο που σε ενδιαφέρει. Τουλάχιστον σε εμένα έτσι λειτούργησε...
Όπως και να εχει, φτάνει η στιγμή που τελειώνεις και τις σπουδές σου.
Και τότε γίνεται αυτή η περιβόητη "Γιορτή Απονομής Πτυχίων".
Ωραία... Και?
Θυμάμαι όταν ήμουν στο σχολείο και παίρναμε τα πτυχία του Sorbonne στα γαλλικά που μας καλούσαν έναν-έναν, μας έδιναν τα συγχαρητήριά τους και κάθε φορά χειροκροτούσε ΟΛΟ το ακρωατήριο.
Πήγα, σήμερα αντίθετα στη γιορτή αποφοίτησης στο ΕΜΠ(ή Εθνικό ΜΠ όπως είναι μια άλλη εκδοχή) και γινόταν πανικός.
Με το που φτάσαμε αντί να δώσουν το πτυχίο, δίναν οι φωτογράφοι τις κάρτες τους! Και εμφανιζόντουσαν από παντού. Σαν βιντεοπαιχνίδι στο οποίο έχεις κολλήσει στο 1ο level και εμφανίζονται παντού εχθροί. Και εσύ δεν έχει όπλα να αμυνθείς. Άρα τι κάνεις? Απλά προσπαθείς να φτάσεις στο τέρμα(κοινώς στην αίθουσα εκδηλώσεων) με όσο το δυνατόν λιγοτερη χαμένη ενέργεια(δηλαδή όσο το δυνατόν λιγότερο αναμαλλιασμένος).
Και ΝΑΙ! Επιτέλους καταφέρνεις να φτάσεις! Και ως εκ θαύματος βρίσκεις ΚΑΙ θέση να καθίσεις.
Ο καθένας από τους σημαντικούς ανθρώπους της αίθουσας εκφωνεί τον λόγο του. Και τελικά φτάνει η σειρά σου. Και διαπιστώνεις πόσο καλές έρευνες έχουν κάνει ώστε στη ζωή σου να έχεις τα 3 λεπτά δημοσιότητας που αρμόζουν σε κάθε άνθρωπο. Τι εννοώ? Η όλη διαδικασία "Αναφορά ονόματος σου-Να πας στην έδρα-Να πάρεις το πτυχίο σου μαζί με ένα μπράβο από αυτόν που τα δίνει-να φύγεις" κράτησε ίσα με 5''...
Και από το κοινό μηδαμινή ανταπόκριση...
Άμα είχες κανέναν κολλητό φίλο να σε χειροκροτήσει οκ. Αλλιώς αν περίμενες να σε σεβαστεί το κοινό... Ατύχησες...

Γι' αυτό και εγώ το είπα στους φίλους μου. Κάτι να κάνουμε στην αποφοίτησή μας. Δεν ξέρω... Κάτι! Κύμα? Θα βάλουμε την EvAngelica να γελάσει? Άμα είναι τέτοιο ξενέρωμα και η δική μας γιορτή... Μέχρι και φωτοβολίδες να φέρουμε για να κάνουμε λίγο θόρυβο... Δεν παλεύεται παιδιά... Θέλω να μοιράζομαι. Άμα όμως δεν μου δίνουν ό,τι χρειάζομαι δεν μπορώ να μοιραστώ τίποτα...
Τέλος